هوش مصنوعی: خالی از نمک بود، اما آرزوی تو داغ و سوزان است. شوری که دارم، شبیه به دیوانگی است که لیلی را در بر گرفته و سیاهی دل من به خاطر یاد توست.

هوش مصنوعی: بر پیشانی مثل گوهر، لکه یتیمی مشاهده می‌شود که تا شبنم گل، چهره زیبای تو را می‌نگرد.

هوش مصنوعی: خضر که سمبل جاودانگی و زندگی ابدی است، هیچگاه از دامن یک عمر ابدی خارج نشده است. حال چه کسی می‌تواند زیبایی و زلف دلربای تو را از دست بدهد؟

هوش مصنوعی: اگر سرو، زیبایی و قامت دلربای تو را می‌دید، هر فاخته‌ای به خاطر زیبایی‌ات در غم و ماتم فرو می‌رفت.

هوش مصنوعی: هر کس که خاک پای تو را در چشم ببیند، جهان‌های آفرینش برای او مانند نگارینی زیبا به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به زیبایی و جذابیت خاصی اشاره می‌کند که فردی از او برخوردار است. گل‌ها به نوعی به نیکی و زیبایی او تشبیه شده‌اند و شمع نیز نمادی از روشنی و جذابیت است. به نوعی، اگر گل‌ها از نور و زیبایی او بهره‌مند می‌شوند، وجودش باعث می‌شود که دیگران نیز تحت تأثیر قرار بگیرند. پرده شرم به معنای حیا و احتیاط است و این تصویر نشان‌دهنده این است که زیبایی او به قدری درخشان و چشمگیر است که حتی در سایه حیا نیز می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ای ماه، به خودت بیش از حد مغرور نباش، زیرا آینه نمی‌تواند زیبایی واقعی تو را نمایان کند.

هوش مصنوعی: ما که از دل خود به تماشای چهره‌ی تو مشغولیم، چه دلیلی دارد که از آینه استفاده کنیم و تو را در آن ببینیم؟

هوش مصنوعی: در دل خود به خاطر یک راز و شگفتی می‌سوزم و نمی‌دانم که چطور می‌توانم از زیبایی و شیرینی لبان تو، که مانند مروارید و قند هستند، بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: چشم صائب به کجا می‌تواند خیره شود؟ زیبایی تو چنان است که تنها شوخی چشم یک غزال به حساب می‌آید.