هوش مصنوعی: اگر در خلوت تو را مانند ماه نبینیم، هیچ‌کس از ما در مسیر تو چیزی نگرفته است.

هوش مصنوعی: مدت زیادی را به دور از خودت و با دیگران می‌گذرانی، این حالت خواب و رفتن به سراغ مادیات و لذت‌هاست که نمی‌توان آن را تفسیر دیگری کرد.

هوش مصنوعی: اگرچه بسیاری از دل‌ها همچون شیشه در پیش تو شکستند، اما هیچ‌کس از دل سنگی‌ات نشنید که چقدر برایت آه و ناله کرده است.

هوش مصنوعی: تو با نگاهی خاص، کسی را که به دلش شکسته و در خاکی از غم فرو رفته است، از آن وضعیت نجات می‌دهی؛ نگاهی که با اشک‌هایش، تمام شب می‌تواند راه تو را پاک کند.

هوش مصنوعی: نور آینه از خاکستر ابر بیشتر می‌شود و میزان نور ماه تو را کم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: هرچه در ذهن من می‌گذرد، تو بی‌خبر هستی چطور می‌توانم از خودم غافل شوم وقتی دل به آگاهی تو سپرده‌ام؟

هوش مصنوعی: یک شب و سی شب، آن ماه زیبا به شدت پرنور است و هیچ نسبتی با زیبایی ماه ندارد، ای جامی که در شب‌های تار تو را پر کرده‌اند.

هوش مصنوعی: درخت تو تنها حسرتی بیشتر ندارد، چرا که باد همیشه در حال وزیدن است و تنها به خاطر تو تلاش می‌کند.

هوش مصنوعی: جهان مانند دریای موج‌زنی بود که پر از امید بود، تا اینکه تو را در آغوش بگیرد و در آغوش خود نگه دارد.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند از درد دلش به راحتی بگریزد؛ هر کسی که صدای ناله عمیق تو را بشنود، دلش به درد خواهد آمد.