هوش مصنوعی: باغبان هنوز گلستان تو را باز نکرده و نسیم هم به زیبایی‌هایت نمی‌وزد.

هوش مصنوعی: تو از همه چیز دوری و حتی روزگار نیز یاد تو را فراموش کرده است، مانند گلی که بویی از خود به جا نمی‌گذارد و به گردن تو نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: چشمان من مانند بادام، زیبا و مشبک شده است و همچنان که خوابیده‌ام، به این فکر می‌کنم آیا مژه‌هایت مانند سوزن به من ضربه می‌زنند؟

هوش مصنوعی: من آنقدر دوست دارم که سرنوشت مرا در کنار تو قرار دهد که می‌خواهم چاه زنخدان تو را پر از بوسه کنم.

هوش مصنوعی: در راه و روش مادر هیچ نقص و خطایی وجود ندارد، مانند مشک که حتی یک تار موی کم هم ندارد، اما موی درهم و برهم تو!

هوش مصنوعی: زهره چه کسی است که بتواند عاشقان تو را به دام بیاندازد؟ همه بلبل‌ها در باغ تو را می‌شناسند.

هوش مصنوعی: هر کسی که از تو دور شود و تو را ترک کند، همیشه حسرت و پشیمانی را در دلش احساس خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر کبکی جامه‌ای زیبا به دوش داشته باشد، به خاطر زیبایی و راه رفتن دلربای تو، آن را به دوش خواهد انداخت.

هوش مصنوعی: دل من آرام نمی‌گیرد و مانند موج به تپش ادامه می‌دهد، تا زمانی که نتوانم زیبایی چهره‌ات را فراموش کنم و به آن فکر نکنم.

هوش مصنوعی: صائب، از طبع خود به این تازه‌گی غزل را در صلح قرار نده، زیرا اولین نشانه‌های بهار، خود گلستان تو را می‌سازد.