هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم با اعتماد به نفس او را در آغوش بگیرم در حالی که بدنش مانند پیراهنی زیباست؟ زیرا رنگ او از بوسه‌های خورشید بر لب بامش کم‌رنگ‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: چه کسی از حال ما مست‌ها خبر دارد؟ من شرابی می‌نوشم که هیچ‌گاه از لب این جام خالی نمی‌شود.

هوش مصنوعی: نهالی که امید من به اوست، انتظار داشتن میوه از آن را دارم. اما نگاهش مانند زبانی است که تلخی بادام را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: من آرزوی آزادی از زلف پیچیده‌ای دارم که به واسطه دل بستن باد صبا، مانند دامی برایم گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: نمی دانم چگونه شکرگزاری کنم بابت این نعمت، زیرا او که بدخلق است نمی‌فهمد که من از محبت و پیامش شادمانم حتی با وجود دشنام‌هایی که می‌دهد.

هوش مصنوعی: من کیستم که در آستانه انتظار او نشسته‌ام؟ او که وعده‌اش بر دل‌های عاشق، همچون آتش زدن به خاکسترهای پخته است.

هوش مصنوعی: کیست که مانند صائب، چهره‌ای این‌چنین زیبا و دلربا دارد؟ که پیراهنش به لطافت و زیبایی بالِ پری می‌نماند.