هوش مصنوعی: این شعر به توصیف شخصی می‌پردازد که از جوانی و زیبایی‌اش نشانه‌هایی باقی مانده. ناخواسته، بی‌سرپرستی و یتیمی به او سایه انداخته و در وجودش احساس تنهایی و غم را به تصویر می‌کشد. به نوعی، در کنار زیبایی‌های ظاهری، بار ناخوشایندی از زندگی‌اش را نیز نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی صدای طبل حشر به گوش می‌رسد، کسی که هوش و حواسش درگیر این صداست، نمی‌تواند به خود بیاید. او فقط می‌تواند به چشمان تو خیره شود و در حیرت فرو برود.

هوش مصنوعی: در آن جمعی که زیبایی و جاذبه شخصی کسی چون شمع چهره‌اش وجود دارد، دیگر یاد سپند (عطر خوش) از یادها می‌رود و کسی به فکر آن نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: برای هر کس که از کنار او بگذرد، مانند شمع با آن قامت زیبا است. این زیبایی تا روز قیامت به هم نمی‌آید، مانند محرابی که آغوش او را می‌پذیرد.

هوش مصنوعی: کدام قلب است که با زیبایی و جذبه‌ی فردی دل‌ربا تحت تاثیر قرار نگرفته است؟ که او با دست نوازش‌گرش، موی خود را به طرز دلنشینی بر دوش او می‌ریزد.

هوش مصنوعی: عاشقی که دچار گمگشتی و سردرگمی است، تنها زمانی به سخن کسی توجه نکند که نشانه‌ای از واقعیت را از اطرافش دور کند و به او کمک کند تا از خواب غفلت بیدار شود.

هوش مصنوعی: کسی که از زیبایی و جذبه دلربای او آگاه شود، در روز قیامت از خاک بر دوش او خواهند آورد.

هوش مصنوعی: زیبایی تو در مشرق امکان بیشتر از این نیست؛ چرا که نمی‌توان از آب زلال، طعم شیرین و بی‌نقصی چون تو را به دست آورد.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم قدرت و ارزش گفتگوی او چیست؛ اما می‌دانم که عشق و احساس او در سکوتش به وضوح مشخص می‌شود و با فریاد، بوسه‌ها را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: عقل و خرد نمی‌تواند عاشق را آرام کند، بلکه تنها آن کسی که با شوق و نشاط بر روی جام شراب می‌رقصد، توانایی تجربه‌ی عشق و شور را دارد.

هوش مصنوعی: از وصال او لذتی ببر و کام جان بگیر پیش از آنکه به خاطر برخی مسائل، هر چیزی را فراموش کنی و در جستجوی آن نکته‌ای که به تو لذت می‌بخشد، گم شوی.