هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جاذبه چشمان فردی اشاره دارد که به قدح یا پیاله‌ای تشبیه می‌شود. هر بار که این پیاله پر می‌شود، به گونه‌ای جلوه‌گری می‌کند که انگار تصویری از زیبایی او را بازتاب می‌دهد. در واقع، این چشمان دلربا به قدحی تبدیل شده‌اند که در آن، ناز و لطافت بی‌نظیر او به نمایش گذاشته می‌شود.

هوش مصنوعی: چشمی که سخن می‌سازد، تا بخواهد داستانی را بسازد، هزاران دفتر داستان و انشا می‌نویسد. این چشم، در آفرینش و بیان حرف‌ها و شنیده‌ها، مهارت فوق‌العاده‌ای دارد.

هوش مصنوعی: نگاه تیزبینان از سخنان او بی‌خبر بود و نتوانستند متوجه شوند که چه چیزی در دل او می‌گذرد، مانند خطی که بر روی لب پیمانه نقش بسته و می‌تواند نشان‌دهنده حالتی خاص باشد.

هوش مصنوعی: از شکار من که ضعیف و لاغر است، پذیرایی نمی‌کنند. خوشا به حال کبکی که با دلیری و شجاعت در برابر شکارچی بلندپروازش می‌ایستد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند کسی که هنوز از زندان قفس بیرون نرفته است، از بلندی‌های آزادی و بی‌نیازی شاخ گل باخبر باشد؟

هوش مصنوعی: اگر شخصی مانند تیغی که خاموش است، به عشق خود بپردازد، عاشق با عشقش به کار خواهد افتاد، مانند جوهر بخیه که رازش را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با زیبایی و جذابیت ابروهای کسی رقابت کنم، زیرا من و آیینه‌ای که در آن نگاه می‌کنم، نمی‌توانیم در برابر آن زیبایی تاب بیاوریم.