همان یوسف که مصر آمد به تنگ از بس خریدارش - به پشت کار حسن او نیرزد روی بازارش 

ز بس آب صباحت صیقلی کرده است رویش را - نگه صد جای لغزد تا گلی چیند ز رخسارش 

چه خرم گلستانی، خوش بلند اقبال رویش را - که از مژگان بلبل آبی نوشد خار دیوارش 

درین مزرع کدامین دانه امید افشانم ؟ - که در خاک فراموشی نسازد سبز زنگارش 

هر آن بلبل که با من دعوی هم نالگی دارد - به خون او گواهی می دهد سرخی منقارش 

چو از هند دوات آید برون طاوس کلک من - خورد صد مارپیچ رشک، کبک از طرز رفتارش 

چو صائب این غزل را بر بیاض دل رقم می زد - قلم را نیشکر می کرد شیرینی گفتارش 

***

[سهراب سپهری](1)

در شب تردید من ، برگ نگاه !  - می روی با موج خاموشی کجا؟

ریشه‌ام از هوشیاری خورده آب:  - من کجا، خاک فراموشی کجا.

دور بود از سبزه‌زار رنگ‌ها  - زورق بستر فراز موج خواب.

پرتویی آیینه را لبریز کرد: - طرح من آلوده شد با آفتاب.

اندهی خم شد فراز شط نور:  - چشم من در آب می‌بیند مرا.

سایه ترسی به ره لغزید و رفت - جویباری خواب می‌بیند مرا.

در نسیم لغزشی رفتم به راه - راه، نقش پای من از یاد برد.

سرگذشت من به لب‌ها ره نیافت: -  ریگ بادآورده‌ای را باد برد.

***

[یزدانپناه عسکری] (2)

استعاره از خواب و کاهش هوشیاری و سقوط و افت برگ نگاه روی خاک فراموشی. شاعر به هوشیاری خود که توسط آن بیدار است و ادراک و مشاهده و نگاه می‌کند نهیب می زند که چرا توسط هجوم خواب که معادل موج خاموشی و برادر مرگ، وَ هُوَ الَّذی یَتَوَفَّاکُمْ بِاللَّیْل‏ (انعام 60 ) به سمت خاموشی و ازدست دادن هوشیاری می رود. خوابش می‌برد، هوشیاری‌اش تبدیل به نا هوشیاری و فراموشی می‌شود و برگ نگاهش به پایین بر روی خاک فراموشی افتاده است. 

__________

1- هشت کتاب ، سهراب سپهری – تهران : انتشارات طهوری 1385

2- غزل مرگ و زندگی با شعر سپهری/ یزدانپناه عسکری، کرمانشاه: نشر سرانه، 1400.  ص 70