هوش مصنوعی: آب زندگی که از آن سخن می‌گوید، همچون لعل گرانبها است و زیبایی‌های آن از بازی کردن با موهایش پیدا است. مژگان او مانند خنجر، قدرت و جذابیت خاصی دارد.

هوش مصنوعی: عرق از حرارت او در پرده می‌سوزد و به خاطر بی‌نیازی‌اش، شبنم خون گلزارش را به وجود نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر حرف تلخ او به اندازه یک بوسه شیرین باشد، ممکن است که در شب‌های تنگ و سخت، او روز را با گفتارش شیرین کند.

هوش مصنوعی: هرچند کبک که پرنده‌ای زیبا و خوش‌رفتار است، بر روی زمین مقام و ارزشی دارد، اما از سر شرم از رفتار خود، خود را به تیغ کوه می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای، تیغ‌های زهرآلود و تیز درخت سرو را ببیند، آن وقت به نخل شیرین می‌نگرد و زیبایی‌اش را تحسین می‌کند.

هوش مصنوعی: شگفتا که چگونه در فکر کار و فعالیت می‌افتم، در حالی که تنها جذابیت و زیبایی معشوق من را مجذوب خود کرده است و چشمش کارهایی غیر از عشق و زیبایی انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: من را در دنیا به جستجو وادار کرده است، چون رفتار آب چون لطافتی است که نمی‌توان در آئینه چهره‌اش را دید.

هوش مصنوعی: خداوند به دور از چشم حسد و بدی، این باغ و بستان را حفظ کند! چرا که زیبایی‌های آن در گل‌ها پنهان شده و حتی تا دیواره‌هایش، خارها وجود دارد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به طرز زیبایی از صدای پرنده‌ای صحبت می‌کند که در باغ گل‌ها آواز می‌خواند و این آواز به قدری شگفت‌انگیز است که می‌تواند شادی و سرزندگی را به ارمغان بیاورد. پرنده‌ای که در حال آواز خواندن است، مانند پسته‌ای است که درون پوست خود لبخند به لب دارد و در جایی امن و زیبا قرار دارد. به عبارت دیگر، این تصویر به نوعی نشان‌دهنده لذت و تازگی زندگی در فضایی پر از زیبایی و خوشحالی است.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که دمی در آشیانه‌اش بی‌برگ و خالی است، هرگز سرش را بیرون نمی‌آورد، حتی اگر گلی در باغش نباشد، چون صائب.