صائب تبریزیغزل شمارهٔ ۴۹
چشمِ حیران ساخت رویش خطِ مُشک‌اندود را
آه ازین آتش که در زنجیر دارد دود را
غمزهٔ او می‌کند بیداد در ایامِ خط
زهر باشد بیشتر زنبورِ خاک‌آلود را
خالِ او در پردهٔ خط همچنان دل می برد
از اثر، شب نیست مانع اخترِ مسعود را
با کمندِ زلفِ پرچین، حسنِ مغرورِ ایاز
زود می‌آرد فرود از سرکشی محمود را
سینه را مجمر کنم تا دل تهی گردد ز آه
نیست بس یک روزن این غمخانهٔ پر دود را
نگسلد در زیر خاک از ماه، فیضِ آفتاب
نیست ممکن درنوردیدن بساطِ جوُد را
چرخِ آهن دل ز سوزِ دردمندان فارغ است
نیست در مِجمَر سرایت آه و دودِ عود را
می‌توانم عاشقان را کرد خونها در جگر
پاک اگر سازی به خاکم تیغِ خون‌آلود را
می کنم صائب به کارِ چرخ، آهی عاقبت
چند دارم در جگر این تیغِ زهرآلود را؟
غزل شمارهٔ ۴۸: از شکستِ ماست گردش، چرخِ بی‌بنیاد راغزل شمارهٔ ۵۰: دل چِسان پیچد عنانِ آهِ دردآلود را؟
اطلاعات
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۴۹ به خوانش عندلیب
حاشیه ها
1399/04/28 17:06
مظفر محمدی الموتی خشکچالی
مصراع دوم بیت ششم، به صورت اصلاح شود:
نگسلد در زیر خاک از ماه، فیض آفتاب / نیست ممکن «درنوردیدن» بساط جود را