هوش مصنوعی: گریه و شوق کسانی که در آتش عشق سوخته‌اند، به اندازه اشک‌هایی است که در آتش کباب می‌ریزد. خون بی‌گناهان، برای تو مانند نوشیدنی خالص و ناب است.

هوش مصنوعی: ناله‌ای که از دل سنگ، با درد و عمق احساس برمی‌خیزد، شبیه به داستان خواب‌های شبانه است. در واقع، این ناله از عمق دل صادر می‌شود و حسرت و اندوهی را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که وقتی دل سوختگان به درد می‌آید و غمگین می‌شوند، دیگر جایی برای رحمت و رحم کردن نمی‌ماند. زیرا وقتی دل کسی به اندازه‌ای غمگین و ضعیف می‌شود که به حالت آب درمی‌آید، تمام جهان هم برای او مانند آب و بی‌ارزش خواهد بود. به عبارت دیگر، در چنین شرایطی، هیچ چیز برای تسکین درد او کافی نیست و تمام هستی به نظرش بی‌فایده می‌آید.

هوش مصنوعی: اگرچه صدای خشک لب‌ها غم‌انگیز است، اما شادی‌اش از آهنگ و ساز هم بیشتر است.

هوش مصنوعی: چشم تو از هیجان قیامت بیدار نشود، زیرا نامه‌ی شکوه ما مانند پرده‌ای برای خواب توست.

هوش مصنوعی: این بیان به نوعی به رابطه‌ی پیچیده‌ و عمیق انسان با احساسات و طبیعت اشاره می‌کند. وقتی آب و آتش نمی‌توانند تأثیری بر خورشید داشته باشند، به نظر می‌رسد که هیچ چیز نمی‌تواند بر احساسات درونی انسان تأثیر بگذارد. دردهای دل و اشک‌هایی که از چشم می‌ریزد، اهمیتی ندارد چون این احساسات عمیق و درونی است که انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: هیچ نگران نباش که بلبل چه می‌گوید، حرف تلخ را نگو، چون تو برای دیگران خوشایند و شیرین مانند گلاب هستی.

هوش مصنوعی: اگرچه به تو ظلم می‌شود و از دایره‌های مختلف در فشار هستی، اما تو در برابر این بی‌عدالتی دست به اقدام نمی‌زنی.

هوش مصنوعی: تیغ تو مانند موری درخشان است که پر و بال می‌زند، زیرا تو در کشتن دل باختگان بسیار شتابزده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر لب‌هایت به شیرینی شکر باشند، پس چرا به طوطی شکراب تقصیر می‌چسبانی؟ حرفی که می‌زنی زیبا است و این خطا به تو مربوط نیست.

هوش مصنوعی: اگر تو برای زیبا کردن شب نوروز قدمی بر می‌داری، باید بدانی که من و تو در روز حساب با هم خواهیم بود.

هوش مصنوعی: در باغ تو، هر کس که سردی نفس دارد، نمی‌تواند رازها را بشنود. فقط به نغمه‌های پرنده‌ای که بر روی آتش کباب می‌شود، گوش بسپار.

هوش مصنوعی: از فکر و اندیشه‌ات غافل نشو؛ اگر دل تو حقیقت و صداقت را می‌بیند، باید احتیاط کنی.