هوش مصنوعی: ای نسیم، برگی از آن باغ پرگل و بدون خاری بیاور و سخنی زیبا و دلنشین از آن سنگ قیمتی بیاور.

هوش مصنوعی: بهار که می‌رسد، داستان بی‌برگی من را به دیگران بگو و سبزی‌هایی برای تزیین دستار بیاور.

هوش مصنوعی: من از داشتن یک تکه خاک از آن مسیر خوشحالم، توتیای (دارویی) برای این چشم‌های اشکبارم بیاور.

هوش مصنوعی: هر چه می‌خواهی بگو، از آن چیزهای شیرین و دلنشین صحبت کن و هر چه خبر خوب و زیبا داری از دیدار بیاور.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از دوست به من برسد، برایم مانند نور چشمانم ارزشمند است. اگر گلی شایسته من نیست، پس حتی علف و خار هم برایم قابل قبول است.

هوش مصنوعی: اگر همه وعده‌هایی که به من داده می‌شود دروغین است، ای دوست نازنین و بی‌وفا، اما من هنوز به تو دل بسته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر از معشوق خبری داری، آن را بازگو کن. اگر هم حرفی مخفی و پنهانی درباره دنیای اسرار داری، آن را هم بیرون بیاور.

هوش مصنوعی: چند بار باید دل بی‌تابم را از زنجیرها freed کنم؟ یک رشته از آن موهای زیبا را برایم بیاور.

هوش مصنوعی: چشمم از شدت گریه به خون نشسته است، بویی که شبیه پیراهن یوسف است به من می‌رسد، و من به شدت غمگین و بی‌تاب هستم.

هوش مصنوعی: بیا بگو که راز عاشقانه‌ام را در میان موکشان بیان کن، تا همه در میدان ببینند و بشنوند.

هوش مصنوعی: طوطی با صحبت‌هایی شگفت‌انگیز از زیبایی آیینه سخن می‌گوید. اکنون تو هم چهره‌ات را نشان بده و مرا در گفتگوهایی که دارم یاری کن.

هوش مصنوعی: دل خود را از هر تصویر و نقش که در این جهان وجود دارد آزاد کن، سپس در آینه، تصویر یار خود را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: بی‌وجود تو، همه چیز در این جهان خاموش و بی‌حرکت است. با لبخند و نور چهره‌ات به این دنیا جان ببخش و آن را دوباره به حرکت درآور.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در زندگی من به روشنی و روشنی یک آینه نیست، مانند کسی که در برابر من بیمار است و به آن نیاز دارد.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که این شعر زیبا و دلنشین، حالت دل‌تنگی و یاد یار را به تصویر می‌کشد. او از نسیم می‌خواهد که عطر و بویی از خاک راه محبوبش بیاورد.