هوش مصنوعی: اگر مردی نباید به حریم و حیا لطمه بزند، مانند زنان که دود عود را به خاطر خامی و ناپختگی زیر دامن خود پنهان می‌کنند.

هوش مصنوعی: من از تقدیر شگفتی به دنیای بیرون آمده‌ام، از بیابانی پر از خار که درد و رنج آن به اندازه‌ای است که حتی از چشمان سوزن‌ها نیز خون می‌چکد.

هوش مصنوعی: با این چهره‌ی پرحرارتت، نگذار آفتاب من که تا ابد در تاریکی باقی مانده، ننگ و داغ روزنه‌ها را تحمل کند.

هوش مصنوعی: من از جایی بیرون می‌آیم که مانند چراغی برای کسانی که تنگ‌دامن و کم‌ثروت هستند، نماد روشنایی و امید است. اینجا جایی است که در آن افراد از شن روان، چیزهایی باارزش و نایاب به دست می‌آورند.

هوش مصنوعی: فلک با زیبایی کهکشان در حال ناز و کرشمه است، اما نمی‌داند که این زیبایی می‌تواند به عنوان سلاحی قوی در دست دشمنان تبدیل شود.

هوش مصنوعی: ابرها پر از آب هستند و دریا نیز به سرمایش گوهرها احتیاج دارد. چه انتظاری از این دامن‌های آلوده داری که می‌خواهی آب را به خود جذب کنند؟

هوش مصنوعی: به چه علت دل من، ای هم‌نشین، غمگین و پر از غبار شده است؟ لطفاً زمانی که می‌روی، آیینه را مقابل من نگذار.

هوش مصنوعی: با اشک و ناله به کمک می‌طلبم، زیرا از دشمنان در امان نیستم. چگونه ممکن است کسی به تنهایی از عهده این مشکلات برآید؟