هوش مصنوعی: سپند از دل خود ناله‌ای سرداد و در نهایت به نتیجه‌ای رسید که خود را نابود کرد و از قید و بند زندگی‌اش رها شد.

هوش مصنوعی: نباید از دل سوخته و ناامید شد، چرا که در نهایت خال صورت، مانند شعله‌ای از آتش خواهد درخشید.

هوش مصنوعی: زحمات و تلاش‌های بیهوده هرگز به نتیجه‌ای ارزشمند نمی‌رسد؛ اما در نهایت، حتی ذرات کوچک هم می‌توانند به عظمت و درخشانی خورشید برسند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در ابتدا نتوانسته از محدودیت‌ها و مشکلات خود خارج شود، در انتها نیز به خوشبختی و کامیابی نخواهد رسید. مانند بادامی که اگر از پوستش بیرون نیاید، نمی‌تواند به قند و شیرینی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: روح هرگز نمی‌تواند در جسم باقی بماند؛ بی‌گناهی مانند یوسف، بی‌هیچ دلیلی از قید و بند می‌گریزد و در نهایت این امر به وقوع می‌پیوندد.

هوش مصنوعی: سخن راست و حقیقت چه نیازی به خیال و تصور دارد که به زمین بیفتد؟ در نهایت مقام و جایگاه منصور، به اوج بلندی می‌رسد.

هوش مصنوعی: کیست که برای دل سوختگان دعا کند؟ روزی که مورچه‌ای به آن لب شیرین برسد، در نهایت چه خواهد شد؟

هوش مصنوعی: هرچند که تو را به دور خود جمع می‌کنند و به تو نزدیک می‌شوند، مانند تیر که از کمان رها می‌شود، در نهایت از تو دور خواهند شد.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی خوشایند و دلپذیر است، اما نگرانم که این شادی و زیبایی برای من بی‌فایده شود و در نهایت هیچ نتیجه‌ای نداشته باشد.

هوش مصنوعی: عزم و اراده واقعی به گونه‌ای نیست که فقط ایجاد درد و تخریب کند، بلکه باید همچون رعدی باشد که از ابر بلندی می‌جهد و زندگی و روشنایی به ارمغان می‌آورد. انسان باید تلاش کند تا تأثیر مثبتی بر جهان داشته باشد، نه این‌که فقط فکر کند که قدرتش در ویرانی و آسیب رساندن است.

هوش مصنوعی: ای کاش کسی که بر قبر من سایه می‌افکند، در طول زندگی‌اش می‌توانست از خاک من بر دارد.

هوش مصنوعی: حواست را جمع کن ای نی بدون عقل، و از محدودیت‌هایت دور نشو، چون در نهایت به دردسر خواهی افتاد.

هوش مصنوعی: من که تنها یک مشت خاک هستم و دلم پر از آرزوها و خواسته‌هاست، ای صائب، چرا چرخ روزگار ابتدا مرا برداشت و در پایان کار، به کجا افکند؟