هوش مصنوعی: اجازه نده که نفس سرکش و بی‌قید تو را به خود مشغول کند و در راه اشتباه بیفتی. مانند اسب تندرویی که به دویدن افتاده، نباید اجازه دهی او چنان سامانی به خود بگیرد که از مسیر اصلی دور شوی.

هوش مصنوعی: وقتی به نگاه وحشی آهو توجه می‌کنی، باید چشمانت را آرام و نرم نگه‌داری و از ترس و فرار پرهیز کنی.

هوش مصنوعی: ماه کنعان نه کسی است که بشود به راحتی از او دوری کرد، پس هرگز اجازه ندهید که از دست دادن صحبتش شما را به فاصله بیندازد.

هوش مصنوعی: به خودت قول نده که زمانی در آینده توبه خواهی کرد، زیرا در پیری ممکن است با کاهلی و بی‌توجهی نتوانی به این وعده عمل کنی. به این ترتیب، گوش‌های خود را از حقیقت‌های زندگی نپوشان و به آگاهی و شنیدن حقایق اهمیت بده.

هوش مصنوعی: در جوانی نباید خود را به خواب سنگین و بی‌تحرکی بسپاری؛ تن خود را به زیر بار سنگین مسئولیت‌ها ببر و در زمان سختی‌ها و چالش‌ها تسلیم نشو.

هوش مصنوعی: به دور از مردم نباش و دل آن‌ها را ننواز، خود را در غم و اندوه غرق نکن و اجازه نده که به تنگنا بیفتی.

هوش مصنوعی: در دل‌نگرانی‌ها و مشکلات، افرادی بیشتر به سراغ ما می‌آیند تا از حال و روز ما بپرسند و خبر از غم و اندوه‌مان را با دیگران نقل کنند. اما برای ما بهتر است که اجازه ندهیم آن‌ها صدای شادیمان را بشنوند.

هوش مصنوعی: بر افراد شریف و باارزش، منت و خیرخواهی شخصی که اهل بخیل است و در لحظه‌های حساس کمکی نمی‌کند، سنگین و ناگوار است.

هوش مصنوعی: اگر شیر مادر به تو نرسد و از تو دور باشد، تو مانند کودکان نباید از مکیدن انگشتان خود دست برداری.

هوش مصنوعی: اگر طعم میوه نارس به زبان‌ها بیفتد، بدان که ای نارس، خودت را برای رسیدن به میوه آماده نکن.

هوش مصنوعی: خودت را سریع در بیان احساساتت درگیر نکن. تا زمانی که عشق به کمال نرسیده، نباید آن را به‌راحتی اظهار کنی یا وارد عمل شوی.

هوش مصنوعی: این می لعل، به اندازه‌ی تیغ تو دردناک نیست. فراموش نکن که خون ما بی‌گناه نباید بی‌دلیل بریزد.

هوش مصنوعی: این شعر به زبان ساده می‌گوید که هنری که در غزل وجود دارد، نشان‌دهنده‌ی سادگی و تسلیم در برابر زیبایی‌های جوانی است. شاعر به یادآوری سجده‌ کردن در زمان جوانی پرداخته و تأکید دارد که نباید اجازه داد در خمیدگی و ضعف فرو برویم. به نوعی، باید به اراده و شوق جوانی احترام گذاشت و از آن بهره‌برداری کرد.