هوش مصنوعی: چشمان پر از احساس و زیبایی نمی‌توانند غبار و زشتی را از روح پاک کنند، حتی اگر در شرایط ایده‌آل و با تمام زیبایی‌ها روبه‌رو باشند. اگر احساس و عشق وجود نداشته باشد، زیبایی‌ها هیچ تاثیری نخواهند داشت.

هوش مصنوعی: در دست ما فلاخی وجود دارد که می‌تواند به سر گردش اشاره کند. ما مانند رگی که در سنگ وجود دارد، اختیار خود را در دستانمان داریم.

هوش مصنوعی: من در شرایط سخت و دشواری قرار دارم، به‌گونه‌ای که فشارهای زندگی مثل پنجه‌های شیر به من احساس تنگی و فشار می‌دهد و گویی جوی شیر بر روی استخوان‌هایم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: من نه از کار خودم ناراحت هستم و نه از دیگران، زیرا روح آزادگی در من وجود دارد و این حس را مانند سرود دست خودم می‌دانم.

هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی‌ام، دایره‌ای از گرد و غبار به دور خودم ایجاد کرده‌ام. حالا مانند خطی از غبار که به آرامی بر زمین پاشیده می‌شود، بی‌دغدغه و بی‌پروایی آن را رها می‌کنم.

هوش مصنوعی: زخم تیر راست در دل من به شدت جا خوش کرده است. از این می‌ترسم که روزگار با من مساعد نباشد و شرایط بدتر شود.

هوش مصنوعی: حجت به عنوان کسی که از میهمانانش پذیرایی می‌کند، حوصله‌اش از میهمان بی‌ادب و فضولی سر رفته است و برای میزبان با خلق و خوی تند و تلخ، سفره‌ای آماده کرده که انتظار شرم و ادب از میهمان را ندارد.

هوش مصنوعی: برای افرادی که لباس مخصوصی بر تن دارند و خود را برتر می‌دانند، نیاز به صبر و تحمل از طرف مردم ضروری است. اما اگر خودت توانایی تحمل بار سختی را نداری، بهتر است از این ظواهر دوری کنی و به واقعیت زندگی بپردازی.

هوش مصنوعی: در انتقام از کوه غم، می‌خواهم آن را از دل خود کنار بزنم. مثل اینکه هر شب باده‌ای را در ظرفی می‌گذارم و زیر بار این بار سنگین می‌برم.