هوش مصنوعی: جان تنها و بی‌کس از این دنیا به دیار خود میل و اشتیاقی ندارد، چون که مانند عقیق سرخ، یاد وطنش یمن را به خاطر نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: عشق تنها با یک کشش و جذبه‌ای از درون خود به وجود می‌آید و راهی برای نجات من پیدا می‌کند؛ به چیزی مثل دلو و رسن نیاز ندارد.

هوش مصنوعی: مرا از خبر نداشتن از کارها به دوردست‌ها می‌برد، وگرنه کسی به میل خود وطنش را رها نمی‌کند.

هوش مصنوعی: پیراهن او بوی گل را به خود می‌گیرد و هر کسی که از شرم بلبل‌ها از باغ دوری کند، نمی‌تواند در آنجا خوشی را تجربه کند.

هوش مصنوعی: در دل تاریکی، هیچ خبری از تشنگان نیست؛ خضر هم که نماد امید و نجات است، دلش به یاد زلف او نیست و به خاطر من فکر نمی‌کند.

هوش مصنوعی: زخم زبان و حرف‌های بد دیگران نمی‌تواند مانع سخن گفتن من شود. اگر قلم من به نوشتن ادامه دهد، هرگز از بیان خود کوتاه نمی‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر بخل و خودداری، گوهر generosity در صدف خشکی قرار گرفته است و از دستش دریا نمی‌تواند به غرق‌شده کمک کند.

هوش مصنوعی: لباسی که به خضر می‌دهند، به وسیله آب حیات شسته می‌شود. دل که به سبب عشق تازه و نو شده است، دیگر از چرخ کهن و عادت‌های گذشته تأثیر نمی‌پذیرد.

هوش مصنوعی: اینجا شاعر به این نکته اشاره می‌کند که کسی که می‌تواند کلام دیگران را به زیبایی و نظم عرضه کند، در واقع به شکلی مثل گیسوی زیبا، آن را به هم می‌بافد. اما در عین حال، این شخص خود نمی‌تواند به شنیدن سخنان زیبا و گران‌بها گوش فرا دهد و از آن بهره‌مند شود. در واقع، آن که توانایی ارائه و بیان خوب دارد، در درک و استقبال از سخنان ارزشمند ناتوان است.

هوش مصنوعی: او که حیات بخش و مفید است، اگر بخواهد به تشنگان عطا می‌کند، در غیر این صورت، هیچ منبعی نمی‌تواند عطش آنها را برطرف کند.

هوش مصنوعی: در جایی که سیاهی وجود دارد، نشانه‌ای از زندگی نخواهد بود و تنها گوشه‌ای از مهربانی می‌تواند حرف بزند.

هوش مصنوعی: زیبایی در دژ محکم خود می‌درخشد و ظاهر می‌شود، و هیچ ظرفی نمی‌تواند نور شمع‌ها را به هم بریزد.

هوش مصنوعی: شکسته‌بال، تصمیم می‌گیرد به چمن برود یا نه، اما در این میان دستش را دراز می‌کند و به گل‌ها آسیب می‌زند. نشان می‌دهد که ممکن است به جایی نرود، اما احساسش او را به حرکت وامی‌دارد.

هوش مصنوعی: زندگی و وجود من به خاطر یاد دوستانم است، هرچند خود آنها هم به یاد من نیستند.

هوش مصنوعی: اگر از قلم من سخن نیکویی بیرون بیاید، یار جنگجو و ستیزه‌جویم به حرفم توجهی نمی‌کند.