هوش مصنوعی: در دشت بی‌حیات، هیچ گیاهی وجود ندارد و افسوس بر کسی که در زندگی‌اش هدف و مسیری ندارد.

هوش مصنوعی: رازهای دل عاشقان از سینه‌هایشان نمایان است و در روز محشر هیچ‌گونه پناهگاهی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: کسی از زیبایی و شادابی جهان بالا بی‌خبر است؛ گویی باغ وجودی که در آن زندگی می‌کند، از غم و درد خالی است.

هوش مصنوعی: نور دل‌ها از ترک‌های داغ و پرحرارت می‌تابد، شب‌هایی که ماه نیستند، همیشه تاریک و تیره هستند.

هوش مصنوعی: هر رشته موی تو مانند شمشیری است که قدرت و عظمت پادشاهی را آشکار می‌کند و هیچ پادشاهی نمی‌تواند چنین نیرویی را در سپاهش داشته باشد.

هوش مصنوعی: در دل شاد، غم و اندوه جای ندارد، همان‌طور که در بهشت، هوای خنک پاییزی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تشنگی کسی از لبی که آب حیات را می‌دهد سیراب نمی‌شود، و این دل تیره و تار هیچ‌گونه آرامشی ندارد.

هوش مصنوعی: اشکم را مانند صدفی در خود نگرفت، افسوس بر ابرهایی که جایی برای سکونت ندارند.

هوش مصنوعی: رنگی که از شیشه صاف بیرون می‌آید، نمی‌تواند مرا متوقف کند یا نگه دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از سرما و سختی‌های زندگی بگذرد، نمی‌تواند به راحتی از خود احساس کمبود و غم را کنار بگذارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به شناخت و درک عمیق از جهان و حقیقت وجود نرسی، جایگاه تو در این عالم تعیین نشده است.

هوش مصنوعی: عذر آوردن برای خطا و اشتباه کارهای نادرست قابل قبول است، اما انسان‌های نادان باید بدانند که فرد خردمند هرگز به خاطر خطاهای خود عذر نمی‌خواهد.

هوش مصنوعی: در نظر عشق، ارزش و مقام بسیار بالایی دارد، صائب. حتی اگر خاک راه هم ارزشی نداشته باشد.