هوش مصنوعی: خوشبختی و روشنایی دل هیچ‌گاه از بین نمی‌رود و ارزش واقعی و زیبایی همچون آب گوهر همیشه محفوظ می‌ماند و از خطر کمبود و خشکی در امان است.

هوش مصنوعی: آدم سوخته و آسیب‌دیده را هیچ‌کس دو بار آزار نمی‌دهد، زیرا شاعر بودن و اهل سخن بودن دلیلی برای برآورده کردن بدبختی‌های دیگران نیست.

هوش مصنوعی: بلبل ما از قفس به شدت دلگیر است و از نشستن در آنجا احساس ناخوشایندی دارد، اما دیدن گل و وصال آن برایش هیچ کمبودی ندارد. او از اینکه گل را نمی‌بیند، احساس ناراحتی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: انسان‌های خاکی و زنده، به خوبی می‌توانند صفا و پاکی دل‌ها را نشان دهند. هیچ چیز به اندازه‌ی آب، که از نظر شفافیت و زلالی از سفال بهتر است، نمی‌تواند این معانی را منتقل کند.

هوش مصنوعی: چرا ابرهای بهار آرام و ساکت هستند، در حالی که حلزون ما سؤالی ندارد که بپرسد؟

هوش مصنوعی: هر کسی که دلش مانند عود نسوزد، از لذت خواندن شعر یا خیال بافی بی‌بهره است.

هوش مصنوعی: از دل کسی که در سختی و تنگی است، انتظار نسیم تازگی و گشایش را نداشته باش، زیرا این افراد، شرایط بهتری ندارند که بتوانند به دیگران کمک کنند.

هوش مصنوعی: اگر چشمت به جزئیات دقیق و ریز باشد، حتی لباس نازک و زیبا هم هیچ گاه نمی‌تواند به شیک بودن و زیبایی واقعی برسد.