هوش مصنوعی: صدایی که از دل دیوانه من بلند می‌شود، همانند دودی است که از آتش پروانه به‌دست می‌آید.

هوش مصنوعی: درد و رنج من، مثل نشانه‌ای عاشقانه و سوزان، از عمق تاریکی بیرون می‌آید، همان‌طور که زیبایی چهره لیلی از یک مکان تاریک نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: تا روز قیامت، بی‌تابی و جنون من مانند کودکی خواهد بود که با شوق و هیجان از خانه به دنبال من می‌آید.

هوش مصنوعی: دریا هرگز از ترس دچار شورش نمی‌شود، همان‌طور که زنجیر نمی‌تواند دیوانه‌ای را مهار کند.

هوش مصنوعی: کسی که از گردش و تحولات جهان ناتوان است، در میکده به خاطر چرخش پیمانه و نوشیدن، به شادی و سرخوشی می‌رسد.

هوش مصنوعی: ریحان گل خوشبو و زیباست که در بهشت می‌روید، اما در شام غریبان، وقتی شکت تو رو از دست می‌دهند، مانند شانه‌ای که در میان موها بیرون آمده باشد، درد و غم را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: روزی که من از گوشه معبد خارج شوم، صدای نواختن زنگی غمگین و بی‌کس به گوش خواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر کس که از زنجیره‌ی افکار و تصورات خود رها شود و به حقیقت نزدیک گردد، همچون کسی که با احرام به کعبه می‌رود، از درهایی دیگر و به جهانی تازه و معنادار قدم می‌گذارد.

هوش مصنوعی: عشق واقعی از دل انسان خارج نمی‌شود و اگر از دل برود، دیگر نمی‌توان به‌راحتی آن را به خواب یا خیال آورد.

هوش مصنوعی: غم و اندوه دنیا همواره در دل انسان وجود دارد و نمی‌تواند از دل ویرانه‌ها و خرابیش به راحتی بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: از نفس خود بیشتر دوری کن، زیرا دشمن را نیز از آنplace جدا کن. به آن آبی فکر کن که از خانه خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر صدای شادی و طرب از دل سینه‌ی خم‌ها بلند نشود، و به گوشه‌ای از میخانه نرسد، دیگر جشنی در کار نخواهد بود.