هوش مصنوعی: زمانی که دل آدمی پر از درد و دلتنگی باشد، ناله و فریاد جانسوزی از دل او برمی‌آید؛ حتی اگر یوسف از این چاه نجات نیابد.

هوش مصنوعی: هر غنچه‌ای که در صبحگاه از لایه‌های نازک خود خارج می‌شود، با یک قطره شبنم از نگاه دلسوزان زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: روزهایی که امید در دلم جوانه می‌زد، مانند مزرعۀ سبزی بود. این امید از دانه‌ای که در دل داشتم نشأت می‌گرفت، و از غم ناله‌ام برمی‌خاست.

هوش مصنوعی: در دایره‌ای که نور پخش می‌شود، ماه هم مانند حسن بی‌نظیر تو از بارگاه به‌وجود می‌آید و درخشش خود را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: در سایهٔ ترس، زنگار نمی‌گیرد و از برش شمشیر آسیبی نمی‌بیند؛ چرا که چهره‌ای که با رنگ سبز نقش بسته، مانند ماه به جلو می‌آید و درخشان می‌گردد.

هوش مصنوعی: دستم را که از بلندی رها کردم، می‌ترسم که از دامن تو دور شوم و نتوانم به تو دسترسی داشته باشم.

هوش مصنوعی: هرگز زبان تند و نیشدار نمی‌تواند بر کسی که با صداقت و راستی رفتار می‌کند، تاثیر بگذارد؛ چرا که انسان‌های راستگو، مانند سبزه‌ای هستند که به محض وارد شدن به نور و آفتاب، شکوفا می‌شوند و هیچ آسیبی از زخم زبان‌ها نمی‌بینند.

هوش مصنوعی: هرچقدر که بدون توجه به حقیقت و با بی‌اطلاعی صحبت کنیم، تنها حرف‌های بی‌معنی خواهد بود، در حالی که یک سخن واقعی و آگاهانه از دل و ذهن می‌تواند تأثیرگذار باشد.

هوش مصنوعی: در مکالمه‌های خاموشی و نور الهی، زبان‌ها از گفتن باز می‌مانند؛ مانند رحمتی که بر شمعی نازل می‌شود وقتی که شب، نور ماه را به او می‌بخشند.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به اهداف بلند، باید همت و تلاش کامل داشت، زیرا با کوشش اندک، نمی‌توان به آسمان رسید و نمی‌توان از دانه‌ای که در خرمن است، به کاه دست یافت.

هوش مصنوعی: در جایی که عزیزان و دوستان ارزشمند و با محبت هستند، چگونه ممکن است یوسف از چاه بیرون نیاید؟

هوش مصنوعی: به خاطر غیرت و زیبایی افکار تو، صائب، هر بار که آهی از دل برآید، می‌تواند به خمیده‌گی یمن بیفزاید.