هوش مصنوعی: خوب این است که بدون زحمت و سختی به خواسته‌هایت برسیم. چون چه ارزشی دارد که به طور اجباری به چیزی دست پیدا کنیم؟

هوش مصنوعی: هر جا که نام من برده شود، آتش‌های نفسانی باید احترام بگذارند و به حالت ادب درآیند، زیرا من در آنجا سوخته‌ام و درد دلم را همگان خواهند دید.

هوش مصنوعی: چشمه‌های نور ستاره‌ها همانند عرقی که از صورت آسمان می‌چکد، در روزی که خورشید تو به اوج خود برسد، فرو خواهند ریخت.

هوش مصنوعی: اثر قدم‌های او همچون شمعی است که راه بیداران را روشن می‌کند؛ از عشق تو، همان کسی که از آرامش خود خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر در شراب میکس نشود، محبت و ادب عشق نمی‌تواند به خوبی ابراز شود و در این صورت، صدای حق‌طلبی و حقیقت از لبهٔ جام شنیده خواهد شد.

هوش مصنوعی: من از عشق شرمنده هستم زیرا این احساس به قدری عمیق و طاقت‌فرساست که نتوانستم دل خود را به آرامش برسانم و همچنان در آتش شوق می‌سوزم.

هوش مصنوعی: چشم تو مانند چرخش روزگار، دل مرا به تلاطم انداخت؛ گویی که آرامش و تحمل من از این نوشیدنی فراتر رفته است.

هوش مصنوعی: صائب، وقتی که روزی از فکر من به دست می‌آید، چه اهمیتی دارد که اسم من در دنیا بر سر زبان‌ها بیفتد؟