هوش مصنوعی: هر کلامی که از آن لعل گرانبها بیرون می‌آید، رازی است که از مرکز اسرار نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: تا روز قیامت ممکن نیست که از دل کسی یاد تو برود. هر دلی که به عشق دیدارت شیدا شود، هرگز فراموش نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: گل به درب زندان می‌آید و از شرم زلیخا مانند یوسف در بازار جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: در تنهایی و سکوت، زمانی که به چهره‌ی تو نگاه می‌کنم، زیبایی‌ات به اندازه‌ای است که مثل طوطی، رنگ‌های زیبا و درخشان را به نمایش می‌گذارد و حتی غبار و زنگار از روی آن کنار می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی که گردی بر سیب‌گون تو بنشیند، جان‌ها همه به یکباره با آه و ناله برمی‌خیزند.

هوش مصنوعی: از شراب زیبایی چون لعل، بر سر او تاجی می‌گذارند؛ زیرا مستی که از میخانه می‌آید، می‌تواند دستار (عمامه) را بر سر بگذارد و آن را به کنار زند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به باغ گل سر می‌زند، خبر از غم و مشکلات بلبل را با خود دارد، حتی اگر چیزی در دست نداشته باشد.

هوش مصنوعی: هرگاه که عشق به من چیره شود و توانایی فکر و تدبیرم را از من بگیرد، بیشتر از همیشه در افسردگی و بی‌حالی فرورفته و گرفتار می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر در این سرزمین پر از خار، همچون عیسی معجزه‌ای رخ دهد و سوزنی بیابد، در دل من چه خیالی می‌تواند باشد؟ من تنها خارهایی از دلم سر برمی‌آورم.

هوش مصنوعی: فرهاد، به خاطر حسرت و دلی که سوزان دارد، هر گل لاله‌ای که از دل کوه‌ها بیرون می‌آید را می‌بیند و در دلش داغی را حس می‌کند.

هوش مصنوعی: هر جا که اهل دل و عارفان حضور ندارند، باید به صدای دل و نغمه‌ای که از تار می‌آید، توجه کرد و به آن رحم کرد. این اشاره به این دارد که در غیاب انسان‌های فرزانه، صداها و نغمات دیگر نیز اهمیت دارند.

هوش مصنوعی: اگر شیری به خوشحالی و میل خود فرزندانش را به دایه ندهد، او به شدت ناراحت و غمگین می‌شود و از چشمانش اشک ریخته می‌شود.

هوش مصنوعی: روز قیامت، هر آهی که از دل محبوبان گرفته و غمگین برمی‌آید، همچون ابرهایی است که مملو از اشک و قطرات گرانبها هستند.

هوش مصنوعی: اگر چرخ گردون جهان را در سرمه فرو ببرد، صائب چه خیالی از گفتار برخواهد آمد.