هوش مصنوعی: تا زمانی که زیبایی تو، مانند آتش در گلو، جان من را در می‌نوردد و در دل من زخم‌های مکرر به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من در اینجا جان کوچک خود را همچون جرقه‌ای از دست داده‌ام، وگرنه پروانه‌ای در این مسیر اگر بال و پر خود را بگشاید، نشانه‌ای از عشق و جانفشانی است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که طبیعت زنده و سرسبز است، نباید از می و شادی دوری کرد و نمی‌توان غم و اندوه دل را به بهار دیگری موکول کرد.

هوش مصنوعی: دستی که هنر آرایش و زیبا کردن سخن را دارد، هرگز نمی‌تواند آتش را از گریبان خود بیرون کند.

هوش مصنوعی: در آغوش تسلیم قرار بگیر و همواره به آن بچسب، چون نمی‌توانی به راحتی دست به تغییرات جدید بزنی.

هوش مصنوعی: هیچ دلی نیست که من از حالش بی‌خبر باشم، زیرا به خاطر درد و خواسته‌ام، به هر سمت و سویی در جستجوی آن رفته‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که سخنران بزرگ در حال بیان سخن باشد و اوضاع به شدت مشغول و شلوغ شود، قوای بیانی صائب از مولوی روم به تماشا انداخته می‌شود.