هوش مصنوعی: به زخم‌هایی که از تیغ تو بر من آمد، کمتر از زخم‌هایی نیست که به دل من نشسته و آزارم می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به این دارد که عمر انسان به سرانجام می‌رسد و در نهایت به مقصدی می‌رسد که پر از زندگی و حیات است. زندگی که با فکر و یاد زلف و زیبایی معشوق سپری شده، به پایانی می‌رسد و این زیبایی در ذهن باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: خورشید با تاریکی خود، جهانی را تیره و تار کرده است، و از چهره‌ای روشن، خطی نمایان شده است.

هوش مصنوعی: من لحظه‌ای از تلاش و کوشش دست برنداشتم، تا جایی که احساس کردم سنگینی دل و احساساتم در کمرم جمع شده است.

هوش مصنوعی: هر برگ از درختان مانند نشانه‌ای سرشار از زندگی است، همان‌طور که دنیا را مانند یک فاخته که در زیر پرش ایستاده، می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: از هیجان روز قیامت، کسی به کسی توجهی ندارد و همه به تماشای تو آمده‌اند و از خود غافل شده‌اند.

هوش مصنوعی: کسی که به عشق و آرزوهایش رسیده است، از خود خارج شده و در جستجوی آنچه که دوست دارد، آواره و بی‌قرار شده است.

هوش مصنوعی: نه موری روزی پیدا کرد و نه برقی از دانه‌ای که به امیدی از خاک رشد کرده به دست آمد.

هوش مصنوعی: شمشیر شهادت مرا از دنیا رها کرد و آب جویبار گوهر، آرام گرفته است.

هوش مصنوعی: در اینجا گفت شده که در اندیشه و تفکر تمام موجودات، یک حلقه وجود دارد که نشان‌دهنده ورود خیال و یاد تو به دل‌ها است. هر گاه فکر تو به دل کسی برسد، در واقع در آن دل رخنه‌ای به وجود آمده که آن شخص خود را تحت تأثیر ذهن و احساس تو می‌یابد.

هوش مصنوعی: بنگرید که از دانه‌ای که کاشته‌اید، انتظار نداشته باشید که به راحتی رشد کند، زیرا این دانه از خاکی برخواسته که نفسش سوخته است و شرایط سختی را تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: صائب، چرا باید من از دلسوزی دوستانم رنج ببرم؟ همانطور که لاله داغی درون خود دارد، من هم درد و رنجی عمیق را احساس می‌کنم.