هوش مصنوعی: چند وقت دیگر باید بگذرد که دلت دیگر نمی‌تواند مرا کنار بگذارد؟ تا کی باید منتظر بمانم که نگاهت به من بیفتد؟

هوش مصنوعی: من به خود می‌بالم و در این مراسم نمی‌سوزم، تا زمانی که شمع به من تسلی و آرامش بدهد.

هوش مصنوعی: اگر پشه‌ای در مغز کسی برود، او نمی‌میرد؛ اما باید منتظر عواقب کارش باشد، چون فیل بزرگ هم نمی‌تواند حق قدم مور را ادا کند.

هوش مصنوعی: اگر افسردگی این‌قدر در جانم عمق بگیرد، می‌ترسم که مانند پاییز، زندگی‌ام را به خشکی و نابودی بکشاند.

هوش مصنوعی: تا وقتی که شمع بدشانسی ما در تاریکی حضور دارد، روزنه خورشید به ویرانه ما نخواهد تابید.

هوش مصنوعی: ای کاش زمان آن فرا برسد که دنبه (چربی) از بین برود و مردم آن پهلوی چربی را ببینند که به راحتی از بین می‌رود و نیازی به ساطور ندارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به دنبال خوشحالی و آرامش باشد، باید از چیزهای ناپایدار و پر دردسر دوری کند، چرا که این تلاش‌ها به نتیجه‌ای مطلوب نخواهد رسید و آنچه که مورد نظر است به او نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: زود باشد که آتش بدبختی، خوشی و نعمت را به خاکستر تبدیل کند، همان‌طور که مورچه با دست خالی، چیزی به دست نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: ای صائب! تو آماده باش تا دل‌تنگی و پریشانی را بپذیری، زیرا این شمع نماد روشنی است که بر کوه نورافشانی نخواهد کرد.