هوش مصنوعی: دل گرم من همچون عودی است که در آتش می‌سوزد و از جمع و مجالس تنهایی من فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی اشک‌هایم مانند دَمه‌ای به سمت دریا روانه می‌شوند، دریا هم به عمق خود و جایی پنهان می‌گریزد تا گوهرهایش را محافظت کند.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، هنگامی که من آواره و با صدای ناله‌ام درخشش آتش زبانه‌کشان را به نمایش بگذارم، خورشید به سمت منبع آب زندگی که کوثر است، فرار خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر یک لحظه بخواهم لیوان مشروب را از دست بگذارم، جانم به خاطر حسرتی مانند آبله‌پایان می‌خوزد تا لب ساغر فرار کند.

هوش مصنوعی: از شدت احساسم، حتی دل‌های سخت و بی‌رحم هم نرم می‌شوند. وقتی که نفسم می‌وزد، مانند تیری تند به سرعت فرار می‌کنند.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده که به یک وضعیت نازک و آسیب‌پذیر دچار شوم. در حالی‌که تو در شگفتی و زیبایی غرق شده‌ای، من از آن سایه و حجاب که تو را احاطه کرده است، فرار می‌کنم و به حوادث زندگی نمی‌توانم توجه کنم.

هوش مصنوعی: اگر دل باز شود و احساسات عمیق را نشان دهد، داغی که بر دل نشسته است، می‌تواند از لاله‌های سرخ جگر بریزد.

هوش مصنوعی: زمانی که ویژگی‌های واقعی تو تحت تاثیر قدرت سیاست قرار گیرد، آتش مشکلات و خطرات به سرعت از زیر پاهای تو دور می‌شود، مانند سمندر که از آتش فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی دستان ارزشمند خود را از جیب بیرون می‌آورد، نطفه‌ی گوهر از پشت صدف فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی به توصیف ظفرخان می‌پردازم، آن‌قدر غرق در این کار می‌شوم که کلمات از دستم می‌گریزند مثل بال‌های یک پرنده.