هوش مصنوعی: در روزی که نفس من باعث شد سخن بگویی، طوطی آینه چرخید و من در آن شگفت‌زده شدم.

هوش مصنوعی: هر زمان که از دل دردناک خود فریادی زدم، آن فریاد همچون شاخه‌ای از گل شد و سرآغاز آواز پرندگان باغ گردید.

هوش مصنوعی: ای کاش مدت زمانی که برای آراستن سخنانم صرف کردی، به خدمت آیینه دل گذرانده می‌شد.

هوش مصنوعی: هر آهی که به‌طور ناخواسته از دل من خارج می‌شود، به خاطر تلاش برای رهایی از خودم به مانند یک نخی شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که به پیری رسیدم، چرخ سرنوشت رحم نکرد و خوشبختی را از من گرفت، حتی با وجود اینکه هر چه بر بدنم می‌گذشت، درد و رنجی بیشتر از مرگ حس کردم.

هوش مصنوعی: احتیاط کن که هر کسی که از زیبایی باغ و چمن و فضای دلپذیر آن غافل شود، در نهایت از آنجا خارج خواهد شد و شاید دچار شکست و ناامیدی شود.

هوش مصنوعی: از تبت، فرستاده‌هایی از زلف‌های آغوش وداع به دست من رسید و دل بی‌قرارم را سرگردان کرد.

هوش مصنوعی: دل کسی که به زیبایی و هنر کلام علاقه‌مند است، تنها با آرامش و بدون زحمت گشوده می‌شود.