هوش مصنوعی: گل مقام و زیبایی معشوق را نمی‌تواند به عنوان جای لبِ ساقی بپذیرد و همچنین لبِ پیمانه هم نمی‌تواند جایگزین آن شود.

هوش مصنوعی: آب و خاک همسایه، نماد فقر و تنگدستی را بخود نمی‌گیرد و این قوم کافر هرگز به سراغ بت‌های خانه نمی‌رود.

هوش مصنوعی: در دل عاشقان، رازهای گرانبهای عشق نمی‌ماند، زیرا این عشق مانند دانه‌ای است که نمی‌تواند در دل خود شکوفا شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر صدف، گوهر را به دست نیاورد، هرگز سیراب نخواهد شد. همچنین اشاره دارد که با وجود اینکه برکت و مقامات بالا وجود دارد، برخی چیزها یا مکان‌ها نمی‌توانند نشان‌دهنده‌ی حقیقت و ارزش واقعی باشند. بنابراین، به دنبال مقامات و اماکن واقعی و معنی‌دار باشیم و به ظواهر بی‌توجهی کنیم.

هوش مصنوعی: دل عاشق که پر از غم و درد است، نمی‌تواند در چارچوب‌های معمول جا بگیرد. اما وقتی به میخانه می‌رسد و آرام می‌گیرد، دیگر نمی‌تواند تحمل کند و به آنجا نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: در میان افرادی که در آتش عشق سوخته‌اند، شمعی که خاموش است نمی‌خواهد که شعله‌اش به بال و پر پروانه آسیب برساند.

هوش مصنوعی: نمی‌توان انتظار داشت که در حالت جنون، فردی به عقل و درایت برسد. زمانی که چیزی وارد شده، دیگر به حالت اول برنمی‌گردد.

هوش مصنوعی: در چشمان ما جز تصویر تو چیزی نمی‌بینیم، آینه ما هرگز تصویر بیگانه‌ای را نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که دل انسان مانند دل شمشاد نشود، یعنی نرم و شکستنی نباشد، این زلف زیبا و جذاب هرگز به خود نمی‌پیچد و برای خود شانه نمی‌سازد.

هوش مصنوعی: ترس از دنیا برای روشنان و با ارزشان ضروری است، مانند جغدی که دل هر کسی را می‌سوزاند، اگر از خرابی‌ها و ویرانی‌ها چیزی نگیرد.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید: کسی که در خمره‌خانه یا مکان‌های خراب و بی‌نظم به سر می‌برد، نمی‌تواند در زندگی‌اش به موفقیت برسد مگر اینکه از چشمان زیبای دیگری متأثر شود و حالاتی از عشق و مستی را تجربه کند.