هوش مصنوعی: روحی که از روزنه‌ تاریکی به بیرون آمده، از میان غبار و تنگنای زندگی رهایی یافته است.

هوش مصنوعی: امید دارم که خوشبختی به طور ناگهانی و بدون خبر، به سراغم بیاید، هر کسی که از آمدنش به من خبر بدهد.

هوش مصنوعی: دیگر کسی در کنار محراب نماز خیر و خوبی نخواهد دید، زیرا آن شخص که شبی را به تنهایی گذرانده، دیگر نخواهد توانست به این مکان مقدس نزدیک شود.

هوش مصنوعی: تدبیر و فکر، قدرت قضا و سرنوشت را به زانو درمی‌آورد و به کمک آن، این باران بلا را به عنوان یک سپر بر سرم می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: از زیبایی صورت یار به راز زبان او پی بردم و این قطره‌ای از شیرین‌زبانی او مرا به اوج لذت رساند.

هوش مصنوعی: هر غنچه‌ای که از چمن بیرون می‌آید، به من این پیام را می‌دهد که پیراهن یوسف چه زیباست.

هوش مصنوعی: در زیر سایه درختان شمشاد و گل‌ها آرامش نیست، تا وقتی که آب روان، قامت زیبای تو را در نظر آورد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به میخانه‌ها و جمع‌های خوشی قدم می‌گذارد، به نوعی مشکلات و دردسرهایی را به همراه می‌آورد، اما در عوض، زیبایی و جذابیت خاصی به فضا می‌بخشد.

هوش مصنوعی: خوش باش که در دشت قیامت، تنها کسی که می‌تواند برداشت خوبی داشته باشد، کسی است که با دلی پاک و نیت درست به اینجا آمده است.

هوش مصنوعی: زمانی که حلاوت و شیرینی زندگی به اوج خود می‌رسد، انگار آسمان هم از آن پر شده و از فرط خوشی نمی‌تواند تحمل کند. صائب، با قلمش همچون نی، شیرینی‌ها را به تصویر می‌کشد و از این همه شیرینی که به دست می‌آورد، شگفت‌زده است.