هوش مصنوعی: از زیبایی و جذابیت چشمان تو نمی‌توان سخن گفت. این خواب که در آنم، خواب عادی و قابل توضیحی نیست که بتوان آن را تعبیر کرد.

هوش مصنوعی: با دل نگران نمی‌توان خیلی دور رفت و با پاهای سنگین خواب‌آلود هم نمی‌توان در شب به راحتی پیش رفت.

هوش مصنوعی: از دل‌های ساده و بی‌آلایش، نمی‌توان انتظار داشت که در آئینه، نوشته‌ای پیچیده و دشوار به‌جا بگذارند.

هوش مصنوعی: اگر سیلاب بشود، دیگر توجهی به خس و خاشاک نخواهیم کرد. پس چه خیال‌هایی داریم که فکر می‌کنیم می‌توانیم به زنجیر درآییم؟

هوش مصنوعی: شبی را که می‌نوشم، تلخ و غم‌انگیز است و دلم مثل ریگی روان و بیقرار است. از نوشیدن شراب، هرگز نمی‌توانم سیر شوم.

هوش مصنوعی: اگر لباس تسلیم بر تن داشته باشی، می‌توانی در آرامش و راحتی زندگی کنی، حتی در ماجرای بزرگ و خطرناک مثل دست و پنجه نرم کردن با نهنگ یا شیر.

هوش مصنوعی: در این دنیای پر از غم، چون کسی وجود ندارد که دلش به حال دیگران بسوزد، صائب نمی‌داند درد و رنج خود را با چه کسی در میان بگذارد.