هوش مصنوعی: نمی‌توان به آسمان اعتراض کرد و از ظلم قضا شکایت نمود، زیرا صدای این سنگ از شیشه‌ی ما وحشت ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: پرندهٔ قفس، این شانس خوب را ندارد که در صبحگاه، نسیم گل‌ها را به کجا ببرد.

هوش مصنوعی: در خدمت او باشید و از عواقب کار غافل نشوید، اگرچه در ابتدا بی‌خطر به نظر برسد، اما ممکن است عواقبی ناخوشایند به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: سرنوشت و حوادث، مانند بازی چوگان است و در این بازی، منصور تلاش می‌کند تا گوی سعادت را از میان مرگ و فنا به دست آورد.

هوش مصنوعی: سرنوشت و تقدیر به دلیلی نیست که با همراهی خضر که نماد دانش و راهنمایی است، در سرزمین سکندر، آرزو و تمایل به زندگی جاودان داشته باشیم.

هوش مصنوعی: عشق به طور ناشناخته و بدون هویت از دل بیرون آمد و سیل عظیمی به راه انداخت که ما را به ویرانه‌ای سرگردان برد.

هوش مصنوعی: شکر می‌کنم به خاطر کاسه‌ی تلخی که در عوض اعمالم به من داده شده است، اما نمی‌دانم چگونه باید درباره‌اش صحبت کنم، چون فکر کردن به آن روز قیامت مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: در دستان تو ما مانند مهره‌های گِلی هستیم و اگر تو نبودی، سر نوک انگشتان ما، آبِ حکم و سرنوشت از شمشیر قضا نمی‌ریخت.

هوش مصنوعی: دل بی‌دلیل به سخنان دلنشین می‌پردازد، اما خوشبختی به دور از سایه‌اش نمی‌تواند پرواز کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که هستم، رسم این است که بلبل از گل‌ها با ناخن‌های خود جگر بکاود و رنگ حنا را نتواند ببیند.

هوش مصنوعی: بدون هیچ زحمتی به خانه رسیدیم، و این افتادگی ما نتیجه‌ی نسیم صبحگاهی است.

هوش مصنوعی: چرا خضر، که نماد حیات جاویدان است، نتواند به زندگی ابدی ادامه دهد؟ صائب، در بیانش اشاره می‌کند که آب، نماینده زندگی و استمرار است و زیبایی و زندگی‌اش را از خود سلب می‌کند.