هوش مصنوعی: دل را با عشق نمی‌توان آرام کرد؛ این غم و درد، به یادگار باقی می‌ماند و در روز قیامت نیز از بین نمی‌رود.

هوش مصنوعی: لیلی بدون هیچ مانعی به دشت رفت و با آرامش برخورد کرد؛ در حالی که کسی که به محبت و عشق جاذبه ندارد، به او جذب نمی‌شود.

هوش مصنوعی: چشمان من پر از اشک تلخ است و امیدی برای دیدار تو ندارم. دست من به دامن فرصت نمی‌رسد و نمی‌توانم از این لحظه بهره‌برداری کنم.

هوش مصنوعی: در کوه‌پایه‌ها، طغیانی از آب و هیجان وجود دارد و ما نمی‌توانیم با انتقادات و سنگ‌زنی‌های دیگران به بهبود و اصلاح خود دست یابیم.

هوش مصنوعی: چشم حسود نمی‌تواند به‌طور مخفی فانوس شمع را پنهان کند و شهرت نمی‌تواند زیر پرده بماند.

هوش مصنوعی: مور کوچک در حالی که بر دستان سلیمان نشسته است، از این مقام بهره‌مند نمی‌شود و نصیب کسانی که قناعت دارند، نمی‌شود. این جمله به این معناست که تنها نشستن در کنار قدرت و ثروت، باعث نفع و سود نمی‌شود و افراد نیاز دارند که خود به تلاش و قناعت بپردازند تا به دستاوردی برسند.

هوش مصنوعی: تمام خواب‌های آشفته دل بر اثر آرزوهاست، تا زمانی که نقش و تصویر در آینه‌ی خلوت نمایان نشود، آرامش حاصل نخواهد شد.

هوش مصنوعی: از آب تیغ دانه، ما جوانه می‌زنیم و نشان می‌دهیم که قطع امید ما از شهادت هرگز ممکن نیست.

هوش مصنوعی: اگر از عیوب و زوایای ناپسند یک انسان حمایت کنی و او را نصیحت کنی، تغییر نخواهد کرد؛ همان‌طور که از تاک نمی‌توان میوه کج و معیوب برداشت.

هوش مصنوعی: سبزه‌ای که از باران بیدار شده، تحت تاثیر می‌باشد و نمی‌توان از شر زنگار و کدورت با نوشیدنی درمانی رهایی یافت.

هوش مصنوعی: شمعی که در برابر دیدگان ماست، سرانجام به خاموشی می‌رسد و از کسی انتظار حمایتی ندارد.

هوش مصنوعی: از خودت خارج شو و دیگران را ببین که زیبایی کلام و سخن، بدون وجود نقص و کاستی در وادی غربت، نمی‌تواند به تنهایی خود را نشان دهد.