هوش مصنوعی: زمانی که آن خورشید زیبا به سمت من بیاید، مانند یک خریدار به جستجوی دُر و گوهر در بازار، فضای زندگی‌ام نیز گرم و پر رونق خواهد شد.

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که محبوبم بخواهد برای من ارزش قائل شود، در حالی که تنها چیزی که دارم جذابیت و زیبایی لحظه‌ای است؟

هوش مصنوعی: هرچند که من باارزش و گرانبها هستم، اما به خاطر ادب و شرم، به تدریج کم رنگ می‌شوم، اگر کسی که به دنبال من است، با خاکی که سر راهم است، ارتباط برقرار کند.

هوش مصنوعی: من به منبع آب نیاز دارم تا قدرت و آگاهی‌ام را به دست آورم، اما این که چه چیزی می‌تواند مرا حفظ کند، شگفتی بزرگی است.

هوش مصنوعی: من در زندگی‌ام همچون لشکر شکسته و پراکنده در مسیرهای مختلف حرکت می‌کنم، و به شدت دلم می‌خواهد کسی باشد که من را هدایت کند و راه را نشانم دهد.

هوش مصنوعی: دربار من مانند شمعی است که فقط اشک و ناله را به همراه دارد. بر کسی که بخواهد مرا بخرد، رحم آور خواهد بود.

هوش مصنوعی: در زندگی، به جز احساسات و دل مشغولی‌های خود، هیچ چیز دیگری ندارم. مثل پرنده‌ای هستم که فقط دلش می‌خواهد کسی از او حمایت کند.

هوش مصنوعی: دیگر از دل‌تنگی و غم او رهایی نمی‌یابم، حتی اگر آفتاب هم بیاید و شب تار من را روشن کند.

هوش مصنوعی: به خاطر خوشبختی و عشق، دوباره مانند کُند زنجیری خودم را می‌بندم، حتی اگر آسمان هم کارم را سخت کند.

هوش مصنوعی: سنگ در برابر درخشش و نور گوهر من ذوب می‌شود. اما این شیشه خانه چیست که بر اثر زنگار و کدورت من تیره و گل‌آلود می‌شود؟

هوش مصنوعی: دریا به خاطر نیازش صدایش را بلند کرده و منتظر است تا از دل صدف‌ها، خوشه چینی که گنجینه‌ای از عواطف و زیبایی‌ها را به ارمغان می‌آورد، به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: اگر زنگاری بر طوطی‌های گران قیمت بنشیند، چه برآیند؟ این آیینه‌ای که صدای دل‌انگیز مرا بازتاب می‌دهد.

هوش مصنوعی: درد و رنج من از تمامی مشکلات بیشتر است، چون که صبح هنگام، دل نگرانم به مانند پنبه‌ای در اضطراب و نگرانی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: چقدر طول بکشد که این زوایای نادرست و بی‌اساس، مانند خواب، مانع دید روشنی شوند؟