هوش مصنوعی: وقتی که دو نفر در یک مکان به دور از هم صحبت نکنند، سکوت آنها باعث می‌شود تا هزاران معنا و پیام در بین آنها شکل بگیرد. در غیاب کلام، احساسات و افکارشان می‌تواند به شکلی عمیق و متنوع منتقل شود.

هوش مصنوعی: در چشمی که با سرمه‌ی عشق پر شده، حالتی شگفت‌انگیز به وجود می‌آورد که از زیبایی و خاص بودنش، به مانند داغ پلنگ و چشمان غزال ختن جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که خارها به او آسیب می‌زنند، مثل این است که آفتاب دستی آشنا را به ترنج (میوه‌ای خوشمزه) و ذقن (گونه) هدیه می‌دهد.

هوش مصنوعی: در باغی که خنده‌ات شیرینی دارد، هر برگ سبز به مانند طوطی‌ای می‌شود که شکر می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر طوطی با زبان شیرینش به من حرفی بزند و روی بازش را به من نشان بدهد، من را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دلی از کسی نگیرم، دلی هم به او نخواهم داد. ابتدا باید صیاد خود را در تنگنا ببیند تا من هم گرفتار او شوم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی خوش آواز، از دوری گل غمگین است و می‌نالد. اگر چمن آن را در بر بگیرد، همچون طوطی‌ها سبکبال و شاداب خواهد شد.

هوش مصنوعی: از شرم زیبایی لب‌های تو، سنگی قیمتی مانند عقیق، مانند ستاره‌ای درخشان و درخشندگی سهیل، تبدیل به یک قطره خون گرم می‌شود و به چشمان یمن خواهد ریخت.

هوش مصنوعی: اگر دشمن بدسرشت، خاک مرا به چشمانش ببینید، باعث می‌شود که گرد یتیمی بر دُرّ پاک من بنشیند.

هوش مصنوعی: برخاستن فراموشی سپند (مقدس) است، صائب چگونه می‌تواند از این جمع دور شود؟