هوش مصنوعی: هر پرنده‌ای که شروع به خواندن می‌کند، ابتدا مرا به یاد گل‌های زیبا و خوشبو می‌اندازد.

هوش مصنوعی: از درد رخسار خویش دوری نکن، زیرا که یک قطره خون گرم در دل می‌تواند هزاران میکده و حالت شادمانی ایجاد کند.

هوش مصنوعی: شخصی که در عشق رنج می‌برد، با هر آهی که به آرامی از دلش خارج می‌شود، مانند تیشه‌ای فولادی در دلش نفوذ می‌کند و دردش را عمیق‌تر می‌سازد.

هوش مصنوعی: این یک ظلم دیگر است که عاشق، من را که مانند مرغی با بال‌های شکسته گرفتار شده‌ام، آزاد کند.

هوش مصنوعی: در دل زیبایی تلاشی می‌شود که در نهایت به عشق و غم تبدیل می‌شود، درست مانند صیادی که از دل شکارش به درد و رنج می‌افتد.

هوش مصنوعی: عاشقان در روز قیامت به خاطر عشقشان محاسبه نخواهند شد و زمان، به جای عذرخواهی، فقط بی‌رحمی و سختی را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: کسی که ناتوان است مانند گیاهی است که از دل سنگ می‌روید و در دلش احساس درد و ناراحتی دارد که می‌تواند حتی دل فولاد را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، هر کسی که به من در شکستن بت‌ها کمک کند، پاداش بزرگی خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: رنگی که از شرم فصل پاییز به وجود آمده، بر چهره ناشی از هنر استاد، به زیبایی جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کس که دارای دل پاک و نیکی باشد، همیشه شاداب و با نشاط است و مانند شراب، دل دیگران را شاد می‌کند.

هوش مصنوعی: صائب به خوبی می‌داند که اهل سخن چگونه در کلمات خود پیچ و تاب می‌زنند، مانند سروی که درختی زیبا و متکامل است، زیرا هر کسی که شعری می‌نویسد، دارای استعداد و originality خاصی است.