هوش مصنوعی: عاشقی که درباره عشق خود با دیگران حرف می‌زند، مانند این است که آبی به دیوار بزند و بی‌فایده باشد. به عبارتی، او در حال ابراز احساساتی است که به دیگران مربوط نمی‌شود و تلاشش بیهوده است.

هوش مصنوعی: دقت و توجه او به تماشا نمی‌ارزد؛ چون چشمی که از سر هوشیاری به لیوان گوشه‌ی دلش نگاه می‌کند، نمی‌تواند به سادگی به چیزهای دیگر معطوف شود.

هوش مصنوعی: به آینده امیدوار باش، زیرا که از نور و محبت زندگی، حتی سختی‌ها و مشکلات نیز می‌توانند به بهترین نعمت‌ها و زیبایی‌ها بدل شوند.

هوش مصنوعی: مجنون از اینکه دیگران او را سرزنش کنند، پرهیز نمی‌کند و این کبک مست به خوشحالی خود در کوه‌ها می‌پردازد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از خواب بی‌خبر بیدار شود، به خوبی می‌فهمد که باید قدم به دنیای واقعی و آگاهانه بگذارد.

هوش مصنوعی: کسی که به عشق واقعی رسیده و درک عمیقی از آن دارد، مانند زلف‌های پیچ و تاب‌دار می‌تواند به راحتی و با لطافت در کنار معشوق خود قرار گیرد.

هوش مصنوعی: زخمی که بر دل من از طرف محبوب زنده می‌شود، همانند آبی است که از دل زخم بیرون می‌جهد و نشان می‌دهد که درد عمیق و واضح است، به همان اندازه که جای زخم به خودی خود به وضوح دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: در دل مرغ چمن، خون در لباسش می‌ریزد و هر کسی که گلی به گوشه‌ی دستار می‌زند، نشان از غم و اندوهی دارد.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که کسانی که در بازار مشغول خرید و فروش هستند و پیاله به دست می‌گیرند، برای شیشه و چیزهای ظریف و شکستنی ارزش چندانی قائل نیستند و در واقع نگران عواقب آن نیستند.