هوش مصنوعی: وقتی که از زبانمان شکایت به میان می‌آید، مانند برقی از تیغ می‌درخشد و خاموشی ما به مانند قفلی بر دهان‌مان می‌نشیند.

هوش مصنوعی: دیگر مانند تیر راست نمی‌ایستم در برابر کسی که ابرویش مانند کمان به سمت من نشانه رفته است.

هوش مصنوعی: در بهار، سرو بلندی به وجود آمد که زیبایی‌اش قلب مرا به درد می‌آورد؛ چون هر بار که می‌نگرم، ذوق و شوری در من ایجاد می‌کند و خاطرات تلخی را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: از دل خود ناله‌ای بلند می‌کشم و حسودی می‌کنم که خورشید چندین بار بر آن درگاه بوسه می‌زند.

هوش مصنوعی: تیر از بدنم بیرون آمد و انگشت اشاره کردم که از خون گرم من بپرهیزید، لبه تیغ خود را بیدار کنید و نگران باشید.

هوش مصنوعی: درخت سرو اجازه نداد که به آن نزدیک شویم و آن را ببوسیم؛ در عوض، درخت چنار با دستش دور کمر باغبان حلقه زده و او را نگه داشته است.

هوش مصنوعی: ما از حسرت آزادی و زندانی بودن می‌سوزیم، کاش روشنایی‌ای وجود داشته باشد که بر دل آشیانه‌مان بتابد و ما را از این وضعیت رهایی بخشد.