هوش مصنوعی: نه آسمان می‌تواند مانند سبو میخانه در اختیار پیمانه باشد.

هوش مصنوعی: هر چه‌ قدر که چشم به دوردست‌ها می‌نگرد، در دل شب‌های تار، آن‌هایی که غرق در خواب و سرمستی‌اند، مانند نرگس‌های زیبا و سرخوش می‌درخشند.

هوش مصنوعی: در زیر دست نوشنده و بزم‌آرای میخانه، آنهایی که در اوج قدرت و تکبر به سر می‌برند و همچنین کسانی که به زمین افتاده‌اند، احساس ضعف و ناتوانی می‌کنند.

هوش مصنوعی: آسمان بلند تو به مانند شیشه‌ای نیست؛ این خاکی که از گل تو ساخته شده، همگی می‌تواند ظرف و پیمانه‌ای برای تو باشد.

هوش مصنوعی: آن شاهان و بزرگان که در روزهای بزرگ و مهم خود به خرج و صرف هزینه می‌پردازند، وقتی شب می‌شود، ممکن است به حالت فقر و نیاز درآیند و در خانه آن‌ها گدایی به چشم بخورد.

هوش مصنوعی: گروهی که از آشنایی با این دنیا جدا شده‌اند، برای پیدا کردن معنا به سراغ چیزهایی ناشناخته می‌روند.

هوش مصنوعی: ما خود چه موجوداتی هستیم که با زیبایی و نور شما، پروانه‌ها را به دور خود می‌چرخانند.

هوش مصنوعی: آزادگان هرگز سر به آسمان بلند نمی‌کنند و تنها در آرزوی دام و دانه‌ تو هستند.

هوش مصنوعی: صائب بگو که آگاهان و متخصصان دوره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، از دل و احساسات انسان‌ها پرده‌برداری کرده و به داستان‌ها و حکایت‌های آنها گوش فرا می‌دهند.