هوش مصنوعی: چشم خواب آلود من، مانند چشمی که شوخی و تمسخر از آن می‌چکد، در جستجوی آرامش و آسودگی است و دل من نیز در پی یافتن آن آرامش می‌گردد.

هوش مصنوعی: روزی خواهد رسید که آب حیات، در چنگال خضر، به خون تبدیل می‌شود، زمانی که تیغی در گلویم فرو رود.

هوش مصنوعی: تشنگی لبان ما از آب خضر (آبی که به زندگی جاوید می‌بخشد) پایان‌ناپذیر است و این دشواری است که خون من همچنان از دم شمشیر او می‌چکد.

هوش مصنوعی: اگر شبنم به دامن گل بچسبد، حتی صد پیرهن عرق هم نمی‌تواند پاکی و طهارت آن را تحت تاثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: لب‌هایش را مانند گل‌های زیبا می‌سازد و از دل بی‌قرار و آرزو، اشکی جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: از زمانی که چشمم به حقیقت باز شد، اجازه ندادم که حتی یک قطره از شراب از ظرف بریزد.

هوش مصنوعی: دامن گل و لاله بوی خوشی دارد و من چون دلیران، به خاطر عشق و اشتیاق، به این خاک می‌افتم.

هوش مصنوعی: تیغی وجود دارد که به خاطر خونریزی‌هایی که در هر درگاهی رخ می‌دهد، همیشه تیز و برّنده باقی می‌ماند. هر جایی که بر آن آبرو و احترام بیفتد، این تیغ به پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: من از دل خود اشک و آه را بیرون نمی‌زنم، چرا که من مانند یک غنچه نیستم که بویی از من برود و رنگ و عطرش را منتشر کند.