هوش مصنوعی: اشک من مانند سیلابی به زمین میریزد و در کناره دریا، گردابی ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: من به هر شکار ضعیفی تسلیم نمی‌شوم، زیرا صیاد من قادر است نهنگ را نیز با قلاب به دام بیندازد.

هوش مصنوعی: آیا امیدی به شنیدن دعای من وجود دارد؟ امروز دلش را به گوشه محراب می‌برد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان در برابر زمانه‌ای که افراد پاک و بی‌آلایش را به چالش می‌کشد، مقاومت کرد. بهتر است از کسانی که به خوبی‌ها و زشتی‌ها تعهد ندارند، دوری کرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از عشق بهره‌ای نداشته باشد، مانند جانوری نازک‌دل و حساس است که به راحتی آسیب می‌بیند و دچار سختی می‌شود.

هوش مصنوعی: من به قدری از نگاه تو آسیب دیده‌ام که مانند یک جان‌باخته به نظر می‌رسم، مثل قصابی که با شجاعت مشغول کارش است.

هوش مصنوعی: عارف با ناراحتی و دل‌نگرانی خود، تمام شب، عشق او را بر چهره محراب می‌کشد.

هوش مصنوعی: غفلت ناشی از صحبت‌های بی‌معنا و بی‌فایده، در نهایت انسان را به خواب و بی‌توجهی می‌برد.

هوش مصنوعی: من از درد و بیقراری رنج می‌برم و دل ناآرامم به طور غم‌انگیزی ناله و شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: از این خاک، دل من تاریک و غمگین شده و خاطرم با زیبایی و شادابی لباسی رنگی پر شده است.

هوش مصنوعی: اگر صائب به بیقراری من توجه کند، حیرت او باعث می‌شود که بدنش به لرزش بیفتد، گویی مانند نوسان همین جیوه است.