هوش مصنوعی: هر کس که به دنبال رنج من بیاید، او نیز نباید به درد و مصیبت دچار شود.

هوش مصنوعی: قد و قامت عرش به اندازه‌ی بلندی من است، زمانی که افکارم در دام کلمات به هم برسند.

هوش مصنوعی: وقتی که من مانند گل از دل خاک رشد می‌کنم، اگر نسیم به من برسد، حس زیبایی و لطافت را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر بیگانه‌ای به محل محبوب من بیاید، نباید نگران شود؛ من هرچند که دلم می‌سوزد، اما اگر نسیم خنکی به سویش بیفتد، احساس خوبی بکند.

هوش مصنوعی: اُه ای نسیم، مراقب باش که از لباسهای برآمده از مصر دوری کنی و مبادا نگاه بدی به پیراهن قدیمی بیفتد.

هوش مصنوعی: وقتی میوه به بلوغ و پختگی می‌رسد، دیگر نمی‌توان به آن افتخار کرد و باید از آن دست کشید. بهتر است اجازه ندهی که با شوق و تب‌وتاب به آن نزدیک شوی.

هوش مصنوعی: هر برگ لاله‌ای که به رنگ سیاه درآید، از دور به نظر می‌رسد، اما وقتی نزدیک‌تر می‌شوی، دردی عمیق و ناشی از زحمت و رنج کوه‌کن را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: روزهایی که درد و رنج من به پایان برسد، تعداد زیادی عطر خوشبوی مشک از ختن به دست خواهد آمد.

هوش مصنوعی: با این حالتی که داری، چطور می‌توانی به دیگران خبر بدهی؟ نگذار پای شمع به آن جمع بیافتد.

هوش مصنوعی: روز زمانی که خبری از ظفر خان برای من بیاید، درهای خوشبختی به روی من باز خواهد شد.