هوش مصنوعی: کجاست عیسی که با یک کلامش می‌تواند درد ما را درمان کند و همه گوش‌ها را به حرف‌های من متوجه کند؟

هوش مصنوعی: ما مانند هم هستیم و نفس ما مانند باد و برق سریع و غیر قابل پیش‌بینی است. مجنون (کسی که عاشق است) در کجا می‌تواند به گرداب بیفتد و به من برسد؟

هوش مصنوعی: من از زلف تو آنقدر در پیچ و تاب می‌افتم که رشته‌ام به جواهر نقره‌ای بدنت برسد.

هوش مصنوعی: در دیاری که سرشار از استعداد و زیبایی است، هیچ کس را نیافتم که حقایق را به زبان آورد و صدای حق را به گوش دیگران برساند.

هوش مصنوعی: من با دستانم از سنگ جوی شیر را به آرامی به حرکت درمی‌آورم، اما این کار برای من که مانند کوه‌کن سخت‌کوش هستم، مشکلی جدی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر به من کمکی نرسد و نتوانم به خواسته‌ام دست یابم، نمی‌توانم انتظار داشته باشم که به چیزی دست پیدا کنم که فراتر از توان من است.

هوش مصنوعی: شب یلدای غربت من هرگز کوتاه نخواهد شد، اگر که بتوانم به صبح وطن دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی جرأت و تلاش برای انجام کارهایی بزرگ و بی‌پروا شکل می‌گیرد، رسیدن به موفقیت‌ها و دستاوردها دشوار می‌شود، به‌طوری‌که حتی برای به دست آوردن چیزهای ساده و طبیعی نیز مشکلاتی پیش می‌آید. در واقع، این بیان به چالش‌ها و موانعی اشاره دارد که در مسیر رسیدن به اهداف وجود دارد.

هوش مصنوعی: صدای من نمی‌تواند به گوش کسی برسد، زیرا که یک نفر هم نمی‌تواند از بیهوده‌گویی‌های دیگران فاصله بگیرد و سکوت کند.

هوش مصنوعی: چشم یعقوب از شدت غم برای یوسفش به آبشار خون تبدیل می‌شود، اگر تنها پیراهن گلدار او به دستش برسد.

هوش مصنوعی: چون من در افکار و تعمق فرو رفته‌ام، هیچ‌کس نمی‌تواند به راحتی به عمق سخنان من دست یابد.

هوش مصنوعی: فراق وطن باعث می‌شود که آدم احساس خالی بودن کند، مانند این که اگر الماس به کمک عقیق یمن برسد، ارزش خود را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: آوازها و نغمه‌های بی‌اثر به جایی نمی‌رسند. هرگز به کسی چشم ندوز که ممکن است در پی کمک و صحبت‌هایش به نتیجه‌ایی خوب برسی.

هوش مصنوعی: در اثر شور و شوق من، سنگ عقیق که نشانه‌ای از ملامت است، به زیبایی هر چه بیشتر جلوه می‌کند زمانی که به ملاقات من می‌آید.