هوش مصنوعی: مجنون به طور شوخی به چشمان غزال نگریست و در آن لحظه یاد لیلی با وحشتی که داشت، به سرش آمد.

هوش مصنوعی: در زمان美 تو، گل به خاطر شرم و حیا، رنگ و زیبایی خود را از دست داد و تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: چون در آسمان به رنگ قرمز غروب، گلی از دامان او سر برآورد، به حدی که آسمان پر از خون شد و من زیر پای آن چرخ بزرگ له شدم.

هوش مصنوعی: بهار تماشا به هم ریخته بود و پرنده‌ای که نتوانسته بود پرواز کند، در حال خیال پرواز بود.

هوش مصنوعی: سبزه‌ها در هم می‌پیچند و به زبان همدیگر صحبت می‌کنند، اما زیبایی چهره تو آن‌قدر شگفت‌انگیز است که کسی را بی‌زبان می‌کند.

هوش مصنوعی: خوشی و شوق من از نوشیدن شراب زیاد شده بود، اما این دنیا به قدری سرد و بی‌روح است که مرا مثل سفال و بی‌احساس کرده است.

هوش مصنوعی: هرچند که پیری دندان‌های مرا از من گرفت، اما خوشحالم که بی‌نیازی را به من بخشید.

هوش مصنوعی: هر بلبل که از زیبایی گل بهره‌برداری کرد، خوشی‌های بهار را زیر سایه‌اش در فصل خزان تجربه نمود.

هوش مصنوعی: از سایه خط تو، پرتو خورشید روشن است؛ این نشان می‌دهد که تمایل آفتاب به سمت غروب، به خاطر نور وجود توست.

هوش مصنوعی: هر سیل تیره‌ای که وجود داشت، نتوانست تاریکی را بیشتر کند و در عوض، آن را با موجی پاک و روشن کرد.

هوش مصنوعی: دیگر کافی است که به آن فکر کنی، زیرا با این دهن نمی‌توان تمام عمر به رویاهای غیرممکن پرداخت.