هوش مصنوعی: من متعجبم از آن فرد با حجاب زیاد که چطور در خیال من بدون هیچ پوششی ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: از لبخند تو حس درد و عتاب به وجود می‌آید و از سخنان تلخ تو، کار به جایی می‌رسد که نیاز به تسکین پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: از لطف و زیبایی چهره تو، دل‌ها به آرامش رسیدند، به گونه‌ای که زخم‌های آینه مانند آب به راحتی نشان داده می‌شوند.

هوش مصنوعی: در این باغ، مستی و خوشی حاکم است و کسانی که سرمست هستند، به خاطر نغمه‌های زیبا و هوای مطبوع، به نوشیدن مشغولند و این فضا آن‌ها را به سوی آب و زندگی بهتر می‌کشاند.

هوش مصنوعی: حسن با احتیاط و دقت به سوی خط می‌رود، مانند فردی که اقداماتش در محاسبات حسابداری ثبت می‌شود.

هوش مصنوعی: آیا آن بهار امید که رنگش از بین رفته است، دوباره با توبه بازخواهد گشت و به زندگی بازخواهد گشت، همان‌طور که رنگ به شراب می‌افزاید؟

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم آن نقطه نازک را که در خیال به هزار و یک پیچ و تاب می‌زند، در دست بگیرم؟

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که صبح با نور دل‌انگیز یار آغاز شده باشد که عطری از یاسمن از نور ماه به مشام می‌رسد؟

هوش مصنوعی: عشقی که با آن آشنا نشده‌ای، چگونه می‌تواند حجب و حیا را پنهان کند؟ تا زمانی که دریا از حباب به وجود آمده، این پرده‌ای که بر عشق می‌کشیم چه ارزشی دارد؟

هوش مصنوعی: نمی‌توان به طور ارادی از زیبایی نوشته‌های یار چشم برداشت، چون مطالعه آنها به گونه‌ای است که ناخواسته خواب و خواب‌آلودگی به آدم دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که از وجود قوی من به یادگار می‌ماند، این است که خودم را درگیر اضطراب و ناامیدی نکنم.