هوش مصنوعی: وقتی عرق از چهره‌ات به خاطر گرمای شراب بریزد، مانند غروب آفتاب در ظرف طلایی نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: تصویر نقش تو به قلبم رسید، مانند دزدی که از راه آب به باغ گل می‌‌آید.

هوش مصنوعی: من در زیر فشار تو، از عمق دل ناله‌ای سر می‌دهم که حتی آب درون آهن هم به خاطر آن به تردید می‌افتد.

هوش مصنوعی: از کوه صدای ما بدون پاسخ به ما بازگشت، پس چگونه ممکن است که نامه‌امان جوابی از او بگیرد؟

هوش مصنوعی: شراب نمی‌تواند کدورت را از دل ما بزداید، چون اگر دل مثل دانه‌ای سوخته باشد، دیگر از هیچ بارانی نمی‌تواند تغذیه کند.

هوش مصنوعی: اگر مرا روی سیخ هم بکشند، از این فضای خاص که عطر دل و احساساتم در آن وجود دارد، خارج نخواهم شد.

هوش مصنوعی: گریه تو برای معشوق هیچ رنگی ندارد، مگر اینکه به خاطر شدت خنده‌ات، اشک از چشمانت بریزد.

هوش مصنوعی: اگر دل تو از درد فشرده نشده باشد، چگونه ممکن است اشک بی‌هیچ مانعی به چشمانت بیفتد؟

هوش مصنوعی: به باغی می‌روند که گل‌ها در آن هستند و از آنجا کسی را به خاطر رندگی و سرخوشی به شادابی و نشاط دعوت می‌کنند، اما به این نکته توجه دارند که آن شخص نباید به دور از لذت‌های شیرین و بدون فراهم آوردن خوشی‌ها بیاید.

هوش مصنوعی: در جایی که کشتی نوح غرق شده و نابود شده، چه کمکی می‌تواند از یک قایق حبابی انتظار داشت؟

هوش مصنوعی: به معنای این بیت می‌توان گفت: وقتی دل آدمی مانند اسبی وحشی و رم کرده می‌شود، چه انتظاری می‌توان از زیبایی و جذابیت ظاهری داشت؟ در واقع، دل پریشان و بی‌قرار نمی‌تواند از زیبایی‌های سطحی بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: اگر تو خیال و آرزویی در خواب نمی‌بینی، من هم کسی نیستم که بی‌خیال تو خوابم ببرد.