هوش مصنوعی: چرا باید نوشیدنی مست‌کننده‌ای به کسی داده شود که خود را از آن محروم کرده و نمی‌تواند زیبایی‌ها را ببیند؟ این کار شبیه آن است که به فردی نابینا، آینه‌ای بلورین بدهند تا چیزهای زیبا را ببیند، در حالی که او قادر به دیدن نیست.

هوش مصنوعی: شرابِ اهلِ درک و فهم، نشانِ آن نشئه خاص را با خودش دارد. چرا باید کسی به فق‌ها که شعور ندارند، این نکته را بگوید؟

هوش مصنوعی: وقتی می‌توانی به راحتی به وصال دختر زیبایی برسی، چرا باید دل خود را به کسی دیگر بدهی که فقط در عالم خیال و آرزو مانند حوری است؟

هوش مصنوعی: چرا نباید افرادی که شراب می‌نوشند شجاع باشند، وقتی که صدای شگفت‌انگیز شراب آن‌ها را به یاد رحمت الهی می‌اندازد؟

هوش مصنوعی: از خودت فاصله بگیر و آرامش را تجربه کن. ببین که چراغ، زمانی که دامنش را تا انتها بگسترد، چه نوری را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: دل غمگین و افسرده پس از مرگ به هیچ چیز نمی‌رسد. مثل این است که چراغی که خاموش شده، دیگر نمی‌تواند نوری به قبر بدهد.

هوش مصنوعی: ما در این دنیای خاکی حل شده‌ایم، آنجا که نوح کجاست که از رحمتش به ما آبی دهد و ما را در این آتش نجات دهد؟

هوش مصنوعی: با حوادث زندگی و تقدیر، شراب مستی‌اش را از دست می‌دهد و هر کسی که به دور فلک و زندگی نگاه کند، ممکن است در معرض غرور و فریب باده باشد.

هوش مصنوعی: در این دنیای پر از شگفتی، تنها کسی می‌تواند درست و درست کار کند که مانند سلیمان با حکمت و قدرت بتواند حتی به مور نیز توجه کرده و به آن اهمیت دهد.

هوش مصنوعی: آدمی که در بی زبانی و ناتوانی ما رحمت می‌کند، همان کسی است که به یک نور معنوی و روشنایی دل از بالای کوه تجلی می‌دهد.