هوش مصنوعی: اگر کسی از آفتاب بخواهد که در چشمانش آب و روشنی بیاورد، این نور و زیبایی از چهره تو می‌تابد.

هوش مصنوعی: شرم را کنار بگذار و از این زندگی توقع نداشته باش، چون که آن شخصی که بدون هیچ حجاب و تشکیلاتی، بوسه‌ای بر لبان پیمانه می‌زند، از آنچه که ممکن است فکر کنی، ترس کمتری دارد.

هوش مصنوعی: من از دیدن در و دیوار مانع می‌شوم، زیرا این‌ها نمی‌گذارند بتوانم به خانهٔ پری‌ها راه پیدا کنم.

هوش مصنوعی: امید دارم که آسمان به گونه‌ای سامان یابد که روحی به آن جان بدهد و زندگی به حرکت و شدت بخشد.

هوش مصنوعی: صاحبدل دنبال دنیای بی‌ارزش نمی‌رود و فریب چیزهایی که ظاهراً جذاب به نظر می‌رسند را نمی‌خورد. او می‌داند که این چیزها واقعی نیستند و تنها خود را در یک توهم می‌بیند.

هوش مصنوعی: چنانچه اسکندر، که به خود بزرگ‌بینی مشهور است، آینه‌اش را به آب بدهد، جلال و عظمت او به چشمه حیوان می‌رسد. این نشان می‌دهد که هر کسی که در خودبینی غرق شده باشد، نمی‌تواند به حقیقت و زیبایی‌های واقعی پی ببرد.

هوش مصنوعی: ناله‌ام در برابر بی‌اعتنایی به قبول، جای تعجب است که حتی کوه هم صدای مرا پاسخگو باشد.

هوش مصنوعی: کسی به کعبه می‌رسد که در هر قدمی که برمی‌دارد، با زخم پای خود می‌جنگد و آن را تحمل می‌کند.

هوش مصنوعی: لطافت و سخاوت این انسان در حالی که با حیا و شرم خود را می‌پوشاند، بسیار زیباست. او مانند دریا که از ابرها فیض خود را به زمین می‌ریزد، عطا و بخشش می‌کند.

هوش مصنوعی: من مانند کوزه‌ای هستم که درش بسته است و سکوت می‌کنم، زیرا هرکس که لب به سخن باز نکند، نمی‌تواند شراب ناب را تجربه کند.

هوش مصنوعی: کسی که در وقت سحر به خواب می‌رود، در واقع خود را از نعمت‌های روحانی و فرصت‌های خاص بی‌بهره می‌سازد، و این کارش به منزله‌ی پوشیدن کفن است که برای او دلیلی بر از دست دادن فرصت‌های ارزشمند در زندگی خواهد بود.