هوش مصنوعی: ناله‌ام بلند است که زندگی‌ام به گونه‌ای شده که مانند ردی از پا بر روی زمین، بی‌حرکت و گیج مانده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر این که مثل شمعی پرشور و پرحرارت صحبت کردم، تمام وجودم صرف این شد که لبخند بزنم و آرامش خودم را از دست بدهم.

هوش مصنوعی: اگرچه عشق مرا بسیار ناراحت کرده و به شدت رنج می‌دهد، اما خوشحالم که در نهایت به مرحله‌ای رسیده‌ام که دیگر از این درد و رنج فرار کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به دور بالش، جواهر نمی‌نشیند تا افرادی مانند من که عطش و اشتیاقی برای رسیدن به او دارم، قطره‌ای از آن را بچشند.

هوش مصنوعی: وقتی نفس سرکش و چالش‌برانگیز می‌شود، چگونه می‌توانم خود را کنترل کنم، در حالی که به مانند آبله‌ای که شل شده، توان سرکشی از دستم رفته است؟

هوش مصنوعی: در روز قیامت، پیوندی که به خاطر گرمی و عشق برقرار شده، دیگر قطع نمی‌شود. هر روحی که از عشق و محبت دور شده باشد، نمی‌تواند به آن پیوند برگردد.

هوش مصنوعی: هر چه تواضع بیشتر باشد، کمال و شکوه انسان هم افزایش می‌یابد؛ مانند هلال ماه که به واسطه خمیده شدن به تمامیت خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: چنان سخت و محکم مرا در خود گرفته‌ای که انگار رنگ و لطافت وجودم نزدیک است که بریزد و از بین برود.

هوش مصنوعی: من چه کار باید بکنم وقتی تلاش و کوشش‌هایم به خاطر مشکلات و موانع محدود شده است و مسیر رسیدن به خواسته‌هایم بسیار دشوار و حتی غیرممکن به نظر می‌رسد؟

هوش مصنوعی: به دنیا و آنچه در آن است زیاد توجه نکن، زیرا چیزهای بی‌ارزش می‌توانند مانع از پیشرفت و پرواز تو شوند.