هوش مصنوعی: وقتی که دل کسی با گریه و اشک روشن می‌شود، مانند مردمک چشمی که در اثر اندوه و شیون بزرگ می‌شود، حالت و هیبت آن دل نیز دچار تغییر و تحول می‌شود.

هوش مصنوعی: در روز روشن، آفتاب در نظر او مانند شب پر از دل‌زدگی و غم، به وضوح و روشنی دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر هزاران آه از دل بکشم، فقط یک آه من ارزش دارد، زیرا خانه‌ام مانند کوره‌ای شده که تمام روزنه‌ها مسدود است.

هوش مصنوعی: از دوری از همسالان و همدلان خود دوری نکن تا به کمال برسی، زیرا دانه‌ای که در زیر خوشه خرمن قرار دارد، به خاطر ارتباط و هم نشینی با دیگر دانه‌ها به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: شفق با رنگ خونین خود بر چهره‌اش کشیده شده است، همان‌گونه که صبح به وجود می‌آید. هرکسی که در این زمان پاکدامن باشد، تابش روحانی را در خود حس می‌کند.

هوش مصنوعی: من که در مرکز حیرت و سردرگمی خودم قرار دارم، چه فایده‌ای دارد که به حاشیه زندگی بپردازم، در حالی که در اینجا، گوشه‌ای از لب نشیمن برایم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: به من چه فرقی می‌کند که دیگران مرا سرزنش کنند، در حالی که من به قدری از درد و زخم‌های گذشته رنج برده‌ام که دیگر نمی‌تواند به من آسیب بیشتری بزند.

هوش مصنوعی: منصوری که در اینجا صحبتش می‌شود به سوز و عشق من هیچ ربطی ندارد، چرا که حرارت نفس من سبب شده تا نخل ایمن و محفوظ بماند.

هوش مصنوعی: باری که بر دل من سنگینی می‌کند، به خاطر زیبایی و شوخی زلف تو بیشتر شده است. پرواز من با این حالتی که دارم، به خاطر عشق و شوقی که به تو دارم، آسیب دیده و سخت شده است.

هوش مصنوعی: نفس صائب، که از دل گرم ما سرچشمه می‌گیرد، روشنایی بخش کسانی است که در این زمانه به درک و بصیرت دست یافته‌اند.