هوش مصنوعی: از چهره تو عرق شرم بر چشمان حیرت‌زده‌ام نشسته، و خط لب تو به قدری تاریک است که گویی از آب حیوان سیاه شده است.

هوش مصنوعی: زمین به سادگی آثار و نشانه‌های تو را می‌پذیرد و به نوعی تبدیل به آیینه‌ای می‌شود که تصویر وجود تو را نشان می‌دهد، حتی اگر این تصویر به نظر بیاید که به دنیا وابسته نیست.

هوش مصنوعی: زبانی که بی‌مورد و بی‌هدف صحبت می‌کند، به آرامی قطع می‌شود. مانند شمعی که وقتی شعله‌اش در هم می‌ریزد، به زودی خاموش می‌شود.

هوش مصنوعی: از بازگشت و توبه من، برای نوشندگان شراب همین کافی است که می‌دانند با این کار، شراب ارزان‌تر خواهد شد.

هوش مصنوعی: به جایی نرو که در دست کودکان قرار داری، ای دلیر، چرا که در این باغ نی، جوانمردان و شیران در خطر هستند.

هوش مصنوعی: نسیم خوشبویی که از گل سنبل بهشت به مشام می‌رسد، از گفتار او به وجود می‌آید. هر کسی که به خاطر عشق او دچار آشفتگی شده باشد، از این نسیم روح‌نواز بهره‌مند می‌شود.

هوش مصنوعی: لباس کسی که پاکدامن است را نمی‌توان عیب‌جویی کرد، مانند ماهی که در مصر کسی عزیز و محترم است.

هوش مصنوعی: از شدت دل‌تنگی و اندوه من، دشت‌ها وسیع و کوه‌ها و بیابان‌ها تحت تاثیر قرار گرفتند؛ مانند سیل اشک‌هایی که ریختم.

هوش مصنوعی: دل شکسته و آسیب‌دیده، زیر آسمان نمی‌تواند به حال خود باقی بماند، مانند پسته‌ای که از پوستش بیرون آمده و شاداب و خندان است.

هوش مصنوعی: امید وجود دارد که پروانه به نجات برسد، مانند شمعی که در دل شب درخشان است؛ آیا دیده‌ای که پروانه به خاطر این نور، اشک می‌ریزد؟

هوش مصنوعی: صبر و حوصله را از کسانی بگیر که برای یافتن خوشبختی و لذت در زندگی دچار سردرگمی شده‌اند، چرا که آن‌ها به شدت نگران و بی‌قرارند؛ مانند فردی که در پی جواهری باارزش است که به طرز عجیب و غریب در حال حرکت است.